زمان مطالعه: < 1 دقیقه در بحرالمصائب آمده که زینب سلام‌الله‌علیها در کنار نعش برادر به حضرت پیغمبر عرض کرد: «یَا جَدَّاه! هَذَا الَّذِی قَدْ کنت تَلَثَّمْ نَحَرَهُ أُمْسِی نَحِیرًا مِنْ حُدُودِ صبائها مِنْ بَعْدَ حجرک یَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ أُلْقِیَ طَرِیحاً فِی ثری رمضائها» آنگاه روی به جانب مادرش فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها کرده گفت: «یَا أُمَّاهْ هَذَا حسینک غَرِیقٍ بالدما وَ عَطْشَانُ فِی أَرْضِ

زمان مطالعه: < 1 دقیقه چون امام حسین علیه‌السلام شهید گردید، آن مردم کافر برای غارت خیام آن حضرت تاختند و آنچه توانستند غارت کردند… زینب سلام‌الله‌علیها نیز گریست و این شعر را سرود: «اضحکنی الدَّهْرِ وَ ابکانی وَ الدَّهْرُ ذُو صَرْفٍ وَ أَلْوَانِ فَسُئِلَ بِنَا فِی تِسْعَةِ صُرِعُوا بِالطَّفِّ أَضْحَوْا رَهَنَ اکفان وَ سِتَّةٌ لَیْسَ یُجَارِیَ بِهِمْ بَنُو عَقِیلٍ خَیْرُ فُرْسَانٍ وَ اللَّیْثِ عَوْناً

زمان مطالعه: < 1 دقیقه در بحرالمصائب آمده، زمانی که شمر و لشگرش، تصمیم به قتل امام سجاد علیه‌السلام گرفتند، زینب سلام‌الله‌علیها مانع شد و و این شعر را سرود: «یَا سَائِلِی عَنْ فِتْیَةٍ صُرِعُوا بِالطَّفِّ اُصْحُوَا رَهَنَ اکفان وَ فِتْیَةٍ لَیْسَ یجاذی بِهِمْ بَنُو عَقِیلٍ خَیْرُ فُرْسَانٍ ثُمَّ بِعَوْنِ وَ أَخِیهِ مَعاً فذکرهم هَیَّجَ أَحْزَانِی مِنْ کان مَسْرُوراً بِمَا مَسَّنَا اَوْ شَامِتاً یَوْماً بِمَا

زمان مطالعه: < 1 دقیقه چون عمر سعد اهل بیت را از قتلگاه بیرون آورد و با آن حال زار به سوی کوفه حرکت داد، زینب سلام‌الله‌علیها ناله سرداد و به خواندن این شعر پرداخت: «أَلَا یَا أَخِی قَدْ سَبَتْنَا الْأَعَادِی مِثْلَ سُبِیَ الْعَبِیدِ بَیْنَ الْبَوَادِی قَدْ سَبُّوا مُهْجَتِی بِقَتْلِ حُسَیْنُ وَ هُوَ سُؤْلِی وَ بُغْیَتِی وَ مُرَادِی ابْنِ بِنْتِ الرَّسُولِ وَ ابْنُ عَلِیٍّ فَهُوَ

زمان مطالعه: < 1 دقیقه در کتاب «احتجاج» از بشیر اسدی روایت می کند: هنگامی که امام زین العابدین علیه‌السلام را همراه بانوان از کربلا وارد کوفه نمودند، آن حضرت بیمار بود. در این حال، زنان کوفه گریبان چاک کرده و همراه مردان می گریستند. امام زین العابدین علیه‌السلام که بیماری او را ناتوان کرده بود، با صدای ضعیفی فرمود: «آیا اینان برای ما گریه

زمان مطالعه: < 1 دقیقه پس از خطبه غراء زینب سلام‌الله‌علیها در بازار کوفه، لشکر استبداد اموی، برای پایان دادن به روشنگری‌های ایشان دستور حرکت کاروان را داد، زینب سلام‌الله‌علیها چون سر مبارک برادر را بر نیزه دید، سرش را به چوب محمل زد و این شعر را فرمود: «یَا هِلَالًا لَمَّا اسْتَتَمَّ کَمَالًا غَالَهُ خَسْفُهُ فَأَبْدَا غُرُوبَا مَا تَوَهَّمْتُ یَا شَقِیقَ فُؤَادِی کَانَ هَذَا