زمانی که اهل بیت علیهم‌السلام در راه بازگشت به مدینه، به عراق رسیدند، از امیر کاروان خواستند تا آنان را به کربلا ببرد و او نیز آنان را به سوى کربلا حرکت داد، وقتی به کربلا رسیدند، جابر بن عبدالله انصارى را دیدند که با چندتن از بنى‌هاشم و خاندان پیامبر براى زیارت امام حسین علیه‌السلام آمده بودند، آنها همزمان باهم وارد کربلا شدند و به عزاداری پرداختند.
سیدبن طاووس در لهوف می‌گوید:
«فَوَافَوْا فِی وَقْتٍ وَاحِدٍ وَ تَلَاقَوْا بِالْبُکَاءِ وَ الْحُزْنِ وَ اللَّطْمِ وَ أَقَامُوا الْمَآتِمَ الْمُقْرِحَةَ لِلْأَکْبَادِ وَ اجْتَمَعَ إِلَیْهِمْ نِسَاءُ ذَلِکَ السَّوَادِ فَأَقَامُوا عَلَى ذَلِکَ أَیَّام؛ (1)
همگان در یک زمان به عزادارى و نوحه سرایى پرداختند و سوگوارى جگرسوزى بر پا نمودند و زنان آن آبادى نیز با ایشان به عزادارى پرداختند و چند روز در کربلا اقامت کردند.»
1) لهوف، ترجمه: فهرى، ص 196.
