دوباره این مرغ دلم کرده هوای شهر عشق
دلی که کربلائیه پر میکشه میره دمشق
دمشقی که تا همیشه دیدنش آرزومونه
غبار راه زائراش به چهره آبرومونه
اگه بپرسی تو که عشق، معنیش چیه یا که کجاست
میگم دلیه تو دمشق یا دلبری تو کربلاست
قصه دل زمینی نیست یه حرف آسمونیه
یه هدیه خدائیه صحبت یار جونیه
قصه دل همونه که روز ازل گفته شده
ز ماجرای بیدلی هر دلی آشفته شده
یه روز تو دست دلبرش میاد و آروم میگیره
دل که جدا نمیشه و به عشق یارش اسیره
همیشه همراهشه و مونس و یار و همدمش
می‌خنده با خنده‌هاش و غصه میگیره با غمش
یه روزی دلبرش میاد میشه براش سایه سر
یه روزی‌ام میره و همسفر قافله‌ها
میاد یه جایی می‌رسه که دور میشه از مدینه
بدون همراهی دل پر نمیشه فاصله‌ها
شمیم این خاک بلا بوی غم و جداییه
بوی فراغ و ماتمه آخر آشناییه
جدایی دلبر و دل آتیش به عالم میزنه
کسی که مست یارشه هیچ جوری دل نمی‌کنه
حرف دل و اگه کسی گوش کنه بیمار میشه
رو محمل غم میشینه راهی بازار میشه
اگرچه در مرام دل، عشق حسین مذهبیه
هر چی که دل تو عالمه، اسیر عشق زینبه
محمدعلی شهاب
***
