بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ
السَّلَامُ عَلَى مَنْ هَیَّجْتَ قَلْبِهَا لِلْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الْعُرْیانِ، الْمَطْرُوحِ عَلَى الثَّرى
سلام بر بانویى که دلش از جاى کنده شد براى حسین مظلوم که با تنى برهنه بر خاک افتاده.
وَ قالَتْ بِصَوْت حَزین: بِاَبی مَنْ نَفْسی لَهُ الْفِداءُ،
و (در آن حال) با صدایى غمگین گفت: پدرم به فداى کسى که جانم به قربانش،
بِاَبِى الْمَهْمُومُ حَتّى قَضى،
پدرم به قربان آن که با دلى پر اندوه از دنیا رفت،
بِاَبِى الْعَطْشانُ حَتّى مَضى،
پدرم فداى کسى که لب تشنه شهید شد،
بِاَبی مَنْ شَیْبَتُهُ تَقْطُرُ بِالدِّماءِ،
پدرم به قربان کسى از محاسنش خون مى چکید،
اَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَکَتْ عَلى جَسَدِ اَخیها بَیْنَ الْقَتْلى،
سلام بر کسى که گریست بر بدن برادرش در میان کشتگان،
حَتّى بَکى لِبُکائِها کُلُّ عَدُوّ وَ صَدیق،
تا آنجا که از گریه او هر دشمن و دوستى گریست،
اَلسَّلامُ عَلى مَنْ تَکَفَّلَتْ وَ اجْتَمَعَتْ فی عَصْرِ عاشُوراءَ بِبَناتِ رَسُولِ اللهِ وَ اَطْفالِ الْحُسَیْنِ،
سلام بر کسى که سرپرستى کرد و گرد آورد در عصر عاشورا دخترانِ رسول خدا و کودکان حسین علیه‌السلام را،
وَ قامَتْ لَهَا الْقِیامَةُ فی شَهادَةِ الطِّفْلَیْنِ الْغَریبَیْنِ الْمَظْلُومَیْنِ،
و قیامت براى او بر پا شد در شهادت دو طفل غریب و مظلوم (امام حسین علیه‌السلام)،
اَلسَّلامُ عَلى مَنْ لَمْ تَنَمْ عَیْنُها لاَجْلِ حِراسَةِ آلِ رَسُولِ اللهِ فی طَفِّ نَیْنَواءَ،
سلام بر کسى که چشمش به خواب نرفت، به خاطر نگهبانى از خاندان رسول خدا در سرزمین طفّ (نینوا)
وَ صارَتْ اَسیراً بِیَدِ الاَعْداءِ،
و به دست دشمنان اسیر گردید.
اَلسَّلامُ عَلى مَنْ رَکِبَتْ بَعیراً بِغَیْرِ وَطاءِ،
سلام بر بانویى که بر شتر بى‌جهاز سوار گشت
وَنادَتْ اَخاها اَبَا الْفضْلِ بِهذَا النِّداءِ:
و برادرش ابوالفضل را این‌گونه ندا کرد:
اَخی اَبَا الْفضْلِ! اَنْتَ الَّذی اَرْکَبْتَنی اِذا اَرَدْتُ الْخُرُوجَ مِنَ الْمَدینَةِ،
برادرم! ابوالفضل، تو بودى که مرا سوار مى‌کردى وقتى مى‌خواستم از مدینه بیرون روم.
اَلسَّلامُ عَلى مَنْ خَطَبَتْ فی مَیْدانِ الْکُوفَةِ بِخُطْبَة نافِعَة
سلام بر کسى که سخنرانى کرد در میدان شهر کوفه، سخنرانى سودمندى،
حَتّى سَکَنَتِ الاَصْواتُ مِنْ کُلِّ ناحِیَة،
که آرام شد صداها از هر سو.
اَلسَّلامُ عَلى مَنِ احْتَجَّتْ فی مَجْلِسِ ابْنِ زِیاد بِاحْتِجاجات واضِحَة،
سلام بر کسى که در مجلس پسر زیاد استدلال کرد با دلائل آشکار،
وَ قالَتْ فی جَوابِه بِبَیِّنات صادِقَة
و گفته‌هاى او را با دلیل‌هاى روشن و درست پاسخ داد،
اِذْ قالَ ابْنُ زِیاد لِزَیْنَبَ سَلامُ اللهِ عَلَیْها کَیْفَ
آن‌گاه که پسر زیاد به زینب سلام‌الله‌علیها گفت: چگونه
رَاَیْتِ صُنْعَ اللهِ بِاَخیکِ الْحُسَیْنِ؟
دیدى کار خدا را نسبت به برادرت حسین؟
قالَتْ: ما رَاَیْتُ اِلاّ جَمیلا، اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا اَسیرَةً
فرمود: ندیدم جز زیبایى. سلام بر تو اى بانوى اسیر
بِاَیْدِى الاَعْداءِ فِى الْفَلَواتِ، وَ رَأَیْتِ اَهْلَ
به دست دشمنان در بیابانها، کسى که مردم شام را
الشّامِ فی حالَةِ الْعَیْشِ وَ السُّرُورِ وَ نَشْرِ الرّایاتِ،
در حال خوشحالى و سرور با پرچمهاى برافراشته مشاهده کردى!
السَّلامُ عَلى مَنْ أدخَلُوها فی
سلام بر کسى که وارد کردنداو را در
مَجْلِسِ یَزیدَ مَعَ الأُسَراءِ مِنْ آلِ رَسولِ اللهِ
مجلس یزید با اسیرانى از خاندان رسول خدا
وَ قالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ لِیَزیدَ:
و حضرت على بن الحسین علیه‌السلام به یزید فرمود:
یا یَزیدُ ما ظَنُّکَ بِرَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ
اى یزید! چه گمان دارى به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله
عَلَیْهِ وَ آلِه لَوْ رَآنا عَلى هذِهِ الْحالَةِ؟ ثُمَّ
اگر ما را در این وضعیت ببیند؟ سپس
قالَتْ اُمُّ الْمَصائِبِ زَیْنَبُ لِیَزیدَ: تَقوُلُ غَیْرَ
زینب مادرِ همه مصیبت ها فرمود: یزید! تو بدون احساس گناه و بى آنکه
مُتَأَثِّم وَ لا مُسْتَعْظِم: «لاَهَلُّوا وَ اسْتَهَلُّوا فَرَحاً،
آن را بزرگ بشمارى مى گوئى: کاش اجدادم بودند و با شادى
ثُمَّ قـالُوا: یا یَزیدُ لا تَشَلْ» مُنْتَحِیاً عَلى ثَنایا
مى گفتند: یزید! دستت درد نکند در حالى که متوجه دندانهاى
اَبی عَبْدِ اللهِ سَیِّدِ شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ تَنْکِتُها
ابى عبدالله علیه‌السلام سرور جوانان بهشت شده اى و با
بِمِخْصَرَتِکَ، ثُمَّ قالَتْ: وَ لَئِنْ جَرَّتْ عَلَىَّ
چوب به آنها مى زنى: سپس گفت: اگر مصیبتهاى روزگار مرا وادار کرد
الدَّواهی مُخاطَبَتُکَ، وَ اِنّی لاَسْتَصْغِرُ قَدْرَکَ،
با تو سخن بگویم امّا من قدر تو را پست مى دانم و پستى
وَ اَسْتَعْظِمُ تَقْریعَکَ وَ اَسْتَکْثِرُ تَوْبیخَکَ، لکِنَّ
وفرومایگى تورا بزرگ مى شمارم و بسیار سرزنشت مى کنم، اماعظمت مصیبت
الْعُیُونَ عَبْرى وَ الصُّدُورَ حَرّى اَلا فَالْعَجَبُ کُلُّ
چشمها را گریان و سینه ها را سوزان کرده است. بسیار
الْعَجَبِ مِنْ اِقْدامِکَ عَلى قَتْلِ حِزْبِ اللهِ
شگفت انگیز است اقدام تو براى کشتن حزب
النُّجَباءِ بِحِزْبِ الشَّیْطانِ الطُّلَقاءِ، وَ لَئِنِ
برگزیده خدا به وسیله حزب شیطان که آزاد شده پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله بودند واگر چه ما را
اتَّخَذْتَنا مَغْنَماً لَتَجِدُنا وَشیکاً مَغْرَماً، حینَ لا
به غنیمت گرفته اى ولى به زودى ما را خسارتى براى خویش مى بینى
تَجِدُ اِلاّ ما قَدَّمَتْ یَداکَ، وَ ما رَبُّکَ بِظَلاّم
در روزى که جز به نتیجه عملت نرسى و پروردگارت به بندگان
لِلْعَبیدِ، فَاِلَى اللهِ الْمُشْتَکى وَ عَلَیْهِ الْمُعَوَّلُ فِى
ستم نمى کند. پس شکایت بدرگاه او است، و بر اوست اعتماد
الشِّدَّةِ وَ الرَّخاءِ، فَکِدْ کَیْدَکَ، وَاسْعَ سَعْیَکَ،
در حال سختى و آسودگى، پس تمام مکرت را بکار بر و همه سعیت را بکن
وَ ناصِبْ جَهْدَکَ، فَوَاللهِ لا تَمْحُو ذِکْرَنا، وَلا
وتا مى توانى بکوش، به خدا نخواهى توانست یاد ما را از بین ببرى و
تُمیتُ وَحْیَنا، وَ لا تُدْرِکُ اَمَدَنا، وَ لا تُرَخِّصُ
دین ما را نابود کنى و به روزگار ما پایان دهى، وننگ
عَنْکَ عارَها، وَ هَلْ رَاْیُکَ اِلاّ فَنَداً، وَ اَیّامُکَ
این جنایت را از دامنت بزدائى، آیا اندیشه ات جز خطا و روزگارت
اِلاّ عَدَداً، وَ جَمْعُکَ اِلاّ بَدَداً، یا یَزیدُ! اَما
جز اندک ویارانت جز پراکنده نخواهند بود. اى یزید!
سَمِعْتَ قَوْلَ اللهِ تَعالى: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللهِ اَمْواتاً بَلْ اَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ» وَ حَسْبُکَ بِاللهِ حاکِماً، وَ بِمُحَمَّد صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِه خَصیماً، وَ بِجِبْریلَ ظَهیراً،
نشنیده‌اى فرموده خداى تعالى را: «گمان نبرید کشته‌شدگان در راه خدا مردگان‌اند بلکه زنده‌اند و نزد او
روزى مى‌خورند» کافی است خداوند در این باره حکم کند و حضرت محمد صلى الله علیه و آله دشمن تو و جبرئیل پشتیبان آن حضرت باشد،
ثُمَّ قالَتْ: اَلْحَمْدُ لله الَّذی خَتَمَ لاَوَّلِنا بِالسَّعادَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ، وَ لاِخِرِنا بِالشَّهادَةِ وَ الرَّحْمَةِ، اِنَّهُ
سپس فرمود: حمد مخصوص خداوندى است که پایان نخستین فرد ما (پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را سعادت و آمرزش و سرانجام آخرین فرد ما (امام حسین علیه‌السلام) را شهادت و رحمت قرار داد،
رَحیمٌ وَدُودٌ، وَ هُوَ حَسْبُنا وَ نِعْمَ الْوَکیلُ،
اوست پروردگار بسیار مهربان و او ما را کفایت مى کند و خوب نماینده‌اى است
وَ صَلَّى اللهُ عَلى مُحَمَّد وَ آلِه وَ اَهْلِ بَیْتِهِ الطّاهِرینَ الاَئِمَّةِ الْمَعْصُومینَ.
و درود و رحمت خدا بر محمد و خاندان و اهل‌بیت پاکش که همان امامان معصوم‌اند.
آمینَ یا رَبَّ الْعالَمینَ.
پروردگار را دعاى ما را مستجاب فرما.
