سوریه در سال 1799 میلادى با فتح مصر توسط ناپلئون بناپارت به اشغال فرانسه در آمد. با استقلال نسبى مصر، سوریه نیز دوباره به عثمانى واگذار گردید. آزار مسیحیان و سرکوبى شورش‌هاى آنان در این شهر، راه مداخله دولت‌هاى اروپایى را بیش از پیش به این کشور باز کرد و سرانجام در سال 1860م فرانسه به عنوان کمک به سلطان عثمانى در اداره سوریه، نیروهاى نظامى خود را در بیروت، که آن زمان جزو سوریه بود، پیاده کرد.
با ورود دولت عثمانى در سال 1914م به جنگ جهانى اول، ملی‌گرایان عرب، زمینه را براى اجراى مقاصد استقلال طلبانه خود مساعد دیده و شروع به فعالیت کردند، در همین زمان‌ها نیز زمینه براى ایجاد یک دولت یهودى در فلسطین آغاز شده بود. در پایان جنگ اول جهانى و شکست عثمانى، امیر فیصل بن حسین که بعدها پادشاه عراق شد، از سوى کنگره مردم سوریه به پادشاهى این کشور انتخاب گردید.
در سال 1918 م با حکومت وى، موقعیت و مرکزیت سیاسى دمشق تثبیت شد و با رهایى از یوغ ترکان عثمانى مى‌رفت، تا اهمیت خود را در دوران ایوبی‌ها و صلاح الدّین ایوبى بازیابد، ولى این آزادى طولى نکشید چرا که در سال 1920 م، نیروهاى فرانسه و متفقین این کشور را اشغال کردند و سوریه و لبنان با رأى جامعه ملل، تحت قیمومیت فرانسه قرار گرفت.
در سال 1926 م لبنان از سوریه تجزیه و کشورى جداگانه شد. پس از مذاکرات طولانى در سال‌هاى 1930 م و 1932 م توافق‌هایى براى تأسیس سوریه خود مختار به عمل آمد.
در سال 1932 م با واگذارى ناحیه اسکندرون از سوریه به ترکیه، احساسات ضد فرانسوى تشدید شد. فرانسوی‌ها در اوایل جنگ جهانى دوم، پایگاه‌هایى در سوریه مستقر نمودند که پس از سقوط فرانسه در سال 1940م به دست آلمان هیتلرى، نسبت به دولت دست‌نشانده نازی‌ها اعلام وفادارى کردند.
در سال 1914 م نیروهاى انگلیس و فرانسه آزاد، سوریه را اشغال کردند. ژنرال کاترو، فرمانده نیروهاى فرانسه آزاد، استقلال و سپس تأسیس جمهورى سوریه را در شانزدهم سپتامبر 1941 م اعلام کرد و «شیخ تاج الدین حسنى» رئیس جمهور شد.
در سال 1943 م نیز «شکرى الغوتلى» به عنوان رئیس جمهور این کشور انتخاب شد. از این سال استقلال کامل سوریه با خروج سربازان خارجى آغاز شد. این کشور در سال 1948م در جنگ اعراب و اسرائیل شرکت کرد.
از سال 1949 م تا 1953 م چند کودتا در سوریه به وقوع پیوست و در 1954م «هاشم الاتاسى» قدرت خود را باز یافت. در این زمان حزب سوسیالیست بعث با ائتلاف با ملّیون محافظه‌کار، در صدد اتحاد با مصر ناصرى بود و سوریه با انعقاد پیمانى با شوروى به دول سوسیالیستى پیوست. در سال 1958م نیز اتحاد با مصر محقق شد و سوریه و مصر جمهورى متحد عرب را تشکیل دادند که ریاست این جمهورى به عهده جمال عبدالناصر بود.
از سال 1961 م تا 1966 م چند کودتاى دیگر در این کشور صورت گرفت و مخالفان اتحاد با مصر در این سالها به حکومت رسیدند. در همین دوران روابط سوریه با عراق رو به تیرگى نهاد، تا این که در سال 1967 م پس از جنگ با اسرائیل، قسمتى از خاک سوریه از جمله ارتفاعات جولان و بخشى از قنیطره اشغال شد. سر انجام در سال 1970م ژنرال حافظ اسد با کودتایى قدرت را به دست گرفت و به ریاست جمهورى انتخاب شد.
در سال 1973م سوریه دوباره در جنگ اعراب و اسرائیل شرکت کرد و خسارات زیادى بر اسرائیل وارد آورد، در سال 1976م سوریه با خیانت سادات به اعراب و پیمان کمپ دیوید، روابط خود با مصر را قطع کرد و با شرکت چند کشور مترقى عربى «جبهه پایدارى» را بنیاد نهاد. در سال 1359 شمسى پس از به قدرت رسیدن صدام و جنگ آن کشور با ایران، روابط سوریه با عراق نیز قطع شد.
در سال 1982 م سوریه به دنبال هجوم صهیونیست‌ها به جنوب آن تا حدى درگیر نبرد لبنان بود. در حال حاضر، ریاست جمهورى بر عهده بشار یکی از فرزندان حافظ اسد مى‌باشد، البته فرزند او ملقب به «اباباسل» که همه مقدمات براى جانشینى او آماده شده بود در یک سانحه هوایى کشته شد.(1)
1) اماکن زیارتی و سیاحتی سوریه، اصغر قائدان، ص26.
