از جنایت‌های فجیع سپاه کوفه، اسب تاختن بر بدن مطهر سیدالشهداء علیه‌السلام پس از شهادت آن حضرت بود،
عصر عاشورا، اندکی پس از شهادت سیدالشهداء و غارت خیمه‌ها، عمر بن سعد، در میان اصحابش فریاد زد:
«مَنْ یَنْتَدِبُ لِلْحُسَیْنِ علیه‌السلام فَیُوَاطِئُ الْخَیْلَ ظَهْرَهُ وَ صَدْرَه ؟!؛ (1)
کیست که داوطلب باشد و بر پیکر حسین اسب بتازد، تا سینه و پشت او را زیر سم اسب‌ها لگدمال نماید؟!»
ده نفر از آنان اعلام آمادگى کردند، این گروه نابکار وقتی به کوفه رسیدند، براى گرفتن جایزه خیانت و جنایت خویش، نزد عبیدالله بن زیاد، از کار خود چنین تعریف کردند:
«نَحْنُ رَضَضْنَا الصَّدْرَ بَعْدَ الظَّهْرِ
بِکُلِّ یَعْبُوبٍ شَدِیدِ الْأَسْرِ؛ (1)
ما کسانیم که بر بدن حسین و یارانش اسب راندیم به حدى که استخوان‌هاى سینه آنان را در زیر سم اسب ها چون آرد نرم کردیم!»
عبیدالله، نیز اعتنایى به آنها نکرد و دستور داد که جایزه اندکى به آنها بدهند. (2)
1) لهوف، ترجمه: فهرى، ص 135.
2) منتهی الامال، ج 1، ص734.
