به روایت ابی مِخنف و بعضی دیگر، چون حضرت سید الشهدا علیه‌السلام شهید شد، اسب آن حضرت پیشانی خود را به خون آن حضرت، رنگین ساخت و به سوی خیمه آمد. زینب سلام‌الله‌علیها با شنیدن شیهه اسب برادر از خیمه بیرون دوید و این اشعار را خواند:
«مُصِیبَتِی فَوْقَ أَنْ أَرْثِیَ بأشعاری
وَ أَنْ یُحِیطَ بِهَا وَهْمِی وَ أفکاری
شَرْبَةً بکاس فِی أَخِی فُجِّعْتِ بِه
وَ کنت مِنْ قَبْلَ ارعی کل ذیجار
فَالْیَوْمَ أَنْظَرَهُ بالترب مُنْجَدِلًا
لَوْ لَا التَّحَمُّلِ طَاشَتْ فِیهِ افکاری
کانّ صُورَتُهُ فِی کل نَاحِیَةِ
شَخْصٍ یُلَائِمُ اوهامی وَ اخطاری
جاء الجواد فَلاَ أَهْلًا بِمَقْدَمِهِ
إِلَّا لِوَجْهِ حُسَیْنِ طَالِبٍ الثَّارِی
ما للجواد لحاه اللَّهُ مِنْ فَرَسٍ
أَنْ لاَ یجدل دُوْنَ الضیغم الضَّارِی
یَا نَفْسُ صَبْراً عَلَیَّ الدُّنْیَا وَ محنتها
هَذَا الْحُسَیْنِ إِلَیَّ رَبُّ السَّمَاءِ سَارِّی» (1)
1) ناسخ التواریخ(طراز المذهب)، سپهر، ج18، ص243.
