مادر عبدالله‌بن‌جعفر، اسماء؛ دختر عمیس بود، که میمونه؛ همسر امیرالمؤمنین و سلمی؛ همسر حمزه بن عبدالمطلب و لبابه؛ همسر عباس بن عبدالمطلب خواهران او بودند.
جعفر با اسماء ازدواج نمود و او مادر همه فرزندان جعفر بود، پس از کشته شدن جعفر، ابی‌بکر، او را به همسری گرفت و محمد، از او به دنیا آمد و چون ابوبکر از جهان برفت، اسماء به ازدواج امام علی علیه‌السلام درآمد و یحیی و محمد اصغر و به روایتی، عون و یحیی، از او متولد گردیدند. (1)
یکی از سیره‌نویسان در مورد فرزندان جعفر چنین می‌نویسد:
عبدالله، محمد و عون فرزندان جعفر و اسماء، دختر عمیس هستند، زنی نواندیش و کمال طلب و شیفته راستین خاندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله با روش و منش مترقی و پرجاذبه که همگی به هنگام هجرت پدر و مادرشان به حبشه در آن سرزمین ولادت یافتند.
از افتخارات اسماء بنت عمیس، این است که او سالها مورد اعتماد حضرت خدیجه کبری و دخترش فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها بود. حضرت خدیجه کبری سلام‌الله‌علیها به او وصیت کرد که در شب عروسی فاطمه سلام‌الله‌علیها همراه او باشد، همچنین او هنگام ولادت امام حسن و امام حسین علیهماالسلام قابله حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها نیز بوده است. همچنین پس از شهادت زهرای اطهر سلام‌الله‌علیها با این که همسر ابوبکر بود اما در خاندان اهل بیت نیز محرم اسرار بود و نقش داشت: از جمله، ساخت تابوت برای حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها و همچنین کمک به امیرالمؤمنین علیه‌السلام در مراسم غسل و کفن حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها. (2)
1) مقاتل الطالبیین، ابوالفرج اصفهانی، ج1، ص66.
2) کشف الغمة اربلی، ترجمه و شرح زوارهاى، ج2، ص 67.
