اگر شخصی در احتجاجات آن مکرمه در مجلس ابن زیاد به دیده تأمل بنگرد، تواند فهمید عاجز و قاصر است از فهم مراتب کمالیه آن مخدره. پس آن گاه ابن زیاد امر نمود تا اسرا را در خرابه قرب مسجد جامع جای دهند تا امر از یزید چه رسد.
و بعضی گفته اند: امر به حبس آن ها نموده و اگر در خرابه بوده اند کم تر از حبس نبوده؛ زیرا که غرض او در تعیین قرب مسجد جامع، این بوده:
اولا: احدی به دیدن آن ها نرود. چرا که اگر در جای خلوتی بودند، ممکن بود خفیة بعض دوستان، خود را به آن ها رسانند. ولی مسجد جامع در مرئی و مسمع عمومی [بود]؛ لذا احدی را از ترس ابن زیاد جرئت تشرف خدمت آن ها نبوده [است].
و ثانیا: چون خود به نماز جماعت [می رفت] و با چنان کوکبه که در خور امام علیه السلام و حق خانواده ی محمدی [بود]؛ تا به این حرکت، آن ها را شماتت [نموده] و صدمه رساند.
بالجمله، در آن خرابه ببودند و احدی به دیدن آن ها نرفتی، جز کنیزکان که آن ها زحمت اسیری را دیده بودند و از درد آن ها مسبوق بودند. صاحب درد را باشد اثر؛ چنان چه
از کلام خود عقیله که در مقام اخبار است ظاهر می شود، فرمود:
»لا یدخلن علی [علینا] عربیة الا ام ولد و مملوکة فانهن سبین و قد سبینا» (1)
1) مقتل مقرم، ص 394؛ طراز المذهب، 282.
