در بیان علامت شیعه بودن و بیان تولی است.
اما علامت تشیع
می فرماید:
»شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا، یحزنون لحزننا و یفرحون لفرحنا» (1)
پس اگر می خواهی خود را امتحان نمایی و بفهمی که از شیعیان هستی، بنگر اگر در ایام حزن، محزون و در ایام فرح و شادی مسرور [هستی]، بشارت باد تو را به مقام رفیعی که انبیای مقربین تمنای چنین رتبه نموده، و خلاق عالم درجاتی برای اهل این رتبه مهیا نموده [است]:
اولا: قرار داده که آن ها را بیامرزد.
ثانیا: عطایا و مواهبی برای آن ها مقرر نموده که به احدی از مقربین عطا ننموده و لذا چون حضرت ابراهیم کشف حجب برای او شد و آن همه مقامات را برای شیعه دید، تمنا نمود که به این مقامات رسد. [آن گاه که] مقرر شد که این مقامات برای شیعیان علی علیه السلام هست استدعا نمود که او را از شیعیان آن حضرت محسوب دارند. دعای او به مقام اجابت رسید. چنان چه خلاق متعال خبر داده:
(و ان من شیعته لابراهیم) (2)
و این نکته هم معلوم باد که این علامت کامل و این دو اثر مقرره از تکوینیات، و
فلسفه ی آن ها هم واضح است، چرا که امام و شیعه، از یک طینت، و مثل امام مثل روح، و طبقات ناس به منزله ی اعضا [هستند]. چنان چه هرگاه به روح صدمه رسد به همه ی اعضا صدمه وارد شود، و هرگاه قوت رسد همه اعضا با قوت شد. همین است هرگاه امام صدمه ببیند، به مردم صدمه رسد و هرگاه قوت یابد، مردم هم قوت یابند. عکس آن هم همین حال را دارد. [و] هرگاه به شیعه صدمه رسد به امام رسیده [است] کما یستفاد من الاخبار.
و اما تولی یعنی دوست داشتن ائمه و دوستان آن ها. معلوم باد که از اجل عبادات، تولی است. چنان چه فرمود:
»و ما نودی بشیء منها بمثل الولایة» (3)
از فروع متقنه ی دین است و به وجوب آن عقل و نقل ناطق «من احب شیئا احب آثاره» [دلالت دارد].
ای کسانی که ادعای تشیع می کنید! و حال این که با دوستان ائمه، دشمنی می نمایید. بدانید شیعه نیستید! خود را اصلاح نمایید. با برادران دینی که از یک طینت خلق شده اید عداوت نورزید. با سادات که اولاد پیغمبر و پاره های تن فاطمه و حیدراند، مخاصمه ننمایید. به ذلت آن ها راضی نشوید. حقوق آن ها را ملاحظه داشته باشید. چه، صالحین آن ها شاخه های طوبی و شجره ی مبارکه اند، و از طالحین آن ها هم باید به جهت احترام پیغمبر تحمل نمود و اجمالا بدانید سادات برکت روی زمین اند. دیده های پیغمبر و ائمه علیهم السلام به آن ها روشن است. بالجمله، کسی که نهایت تولی را دارا بوده، حضرت زینب بوده و این احتیاج به برهان ندارد؛ زیرا که از بدیهیات اولیه است.
اشاره: آن چه از اخبار مستفاد می شود [این که]، محبت حضرت سیدالشهدا علیه السلام را امتیازی است مخصوص؛ چنان چه فرمود:
»ان للحسین فی قلوب المؤمنین محبة مکتومة» (4)
و محبت آن حضرت، سرآمد طاعات و عبادات است و آن را اجری است خاص، و جهت آن هم معلوم است. چون آن حضرت در راه حق از جمیع علایق صرف نظر نموده. حق – عز و جل- محبت آن حضرت را سرآمد طاعات قرار داده و لذا محبتی که حضرت پیغمبر و امیرالمؤمنین و حضرت صدیقه و باقی معصومین علیهم السلام به آن حضرت داشته [اند] نه محبت ابوت و بنوت بوده که از علایق عالم طبیعت است، بلکه چون محبت حضرت سیدالشهداء علیه السلام مظهر محبت الهی است و آن ها فانی فی الله بوده پس فانی در محبت آن حضرت بوده. فافهم؛ و اغتنم.
اشارة اخری: چون حضرت زینب علیه السلام در محبت برادر به مقامی رسیده که از حیطه ی تصور خارج [می باشد]، چنان چه در خصیصه ی محبت آن مخدره ذکر می شود؛ و هم چنین در محبت حق- عز و جل- ترک جمیع علایق نموده، لذا محبت آن مخدره از اعظم طاعات و افضل قربات است و مقامات خود آن مکرمه از حیطه تصور نیز خارج است؛ جعلنا الله من محبیها.
چون از بیان القاب آن محترمه فارغ شده [ایم]، شروع در ذکر کمالات و مقامات آن مکرمه [نموده] و ابتدا شمایل آن محترمه را برای محبین ذکر نماییم.
الها! قادرا! کردگارا! کریما! رحیما! مهربانا! توفیق عنایت کن و نیت خالص کرم فرما و از وساوس شیطان حفظ فرما. [تا] کشف حجاب از مقامات فلک انسانیت انسیة الحوراء، حوراء الانسیة علیها التحیات الوافرة نموده باشیم.
1) بحارالأنوار، ج 44، ص 287؛ امالی شیخ طوسی، مقدمه سید محمد صادق بحرالعلوم، مؤسسه وفاء، بیروت ط 2، ص 305؛ بشارة المصطفی صلی الله علیه و اله و سلم لشیعة المرتضی علیه السلام، ح 389.
2) صافات (37) آیه 37 و 84، تأویل الایات، ج 2، ص 496، ح 9؛ بحارالأنوار، ج 85، ص 80، ح 20؛ مستدرک، ج 4، ص 187.
3) »و لم یناد بشیء کما نودی بالولایة«. کافی، ج 2، ص 11؛ وسائل، ج 1، ص 10.
4) »به درستی که از برای حسین علیه السلام در قلوب مؤمنان محبتی است پنهان«. خرائج، ج 2، ص 842؛ و بحارالأنوار، ج 43، ص 272 «ان للحسین فی بواطن المؤمنین معرفة مکتومة«.و در خصایص الحسینیة ص 74 حدیثی بدین صورت نقل شده است: «ان للحسین علیه السلام محبة مکنونة«.
