در بیان بشارت و تفضل برای شیعیان و محبان آن حضرت است که می فرماید: «هر کس بخواهد تحصیل نماید مقامی را که اصحاب سیدالشهدا علیه السلام در کربلا تحصیل نموده و تمنای حضور در کربلا را، و این از مواهب الهیه است به این امت، که هرگاه تمنا و نیت خیری نمایند در نامه ی اعمال آن ها ثبت نماید، و هرگاه تمنا و نیت معصیت نمایند ثبت ننمایند.
»من أحب عمل قوم اشرک معهم» (1)
»جابر» هم در کربلا متذکر همین مطلب بود. اغلب انبیای سلف به برکت همین تمنا به مقامات ارج مند نایل شده و در روز عاشورا: «اول من تمنی الشهادة عقیلة خدر الرسالة«.
چنان چه وقتی که دو فرزند خود را خدمت برادر آورد، همین مطلب را متذکر شده و بیان داشت تا این که خدماتی داشته که اجر هر یک از آن ها مضاعف اجر شهادت بوده.
این نکته هم ناگفته نماند که اعطای این مواهب خلاف عدل نیست چنان چه بعضی چنین گمان نموده [اند] که چه می شود کسی که جان خود را فدا نموده با کسی که تمنا نموده در درجه ی یک سان باشند.
و جواب آن واضح است که مثوبت، از ناحیه ی مولا است، آن چه به آن ها عطا می نماید از راه تفضل است
»و هو یعطی لمن یشاء ما یشاء کیف ما یشاء«.
بلی اگر از اجر آن ها کم نموده و به این ها می داد، شبهه وارد می شد ولی این نحو نیست.
اشاره: اعطای این مواهب در ازای تمنایی است که در روز عاشورا حضور شیعیان را متمنی بود
»لیتکم فی یوم عاشورا جمیعا تنظرونی«.
بشارت: کسی که تمنا نماید: ای کاش که آن زمان بودم و یاری می نمودم حضرت زینب را، همین اجر برای او نیز منظور خواهد بود.
1) جابر بن عبدالله انصاری، اول زائر قبر امام حسین علیه السلام، به هنگام زیارت گفت: «و الذی بعث محمدا صلی الله علیه و اله و سلم بالحق نبیا لقد شارکناهم فیما دخلتم فیه«.عطیه ی اوفی که همراه او بود با تعجب پرسید: این چگونه امکان دارد در حالی که ما نه رنج سفر و نه سختی جنگ را چشیده ایم؟!جابر گفت: از حبیبم رسول خدا شنیدم فرمود: «من احب قوما کان معهم، و من احب عمل قوم اشرک فی عملهم، و الذی بعث محمد صلی الله علیه و اله و سلم بالحق نبیا ان نیتی و نیة اصحابی علی ما مضی علیه الحسین و اصحابه…«؛ بحارالأنوار، ج 68، ص 130، ح 62.
