در بیان دستوری است برای مصیبت زدگان. چنان چه می فرماید: «هرگاه بخواهی بر چیزی گریه کنی، گریه بر حضرت سیدالشهدا نما«. غرض از این دستور، یا این است که چون گریه بر حضرت سیدالشهدا ثواب زیاد دارد، شخص مصیبت زده که می خواهد گریه نماید، مصیبت آن حضرت را متذکر شود و بر او گریه نماید که اجر و ثواب بی اندازه، تحصیل نموده باشد. و یا غرض این است که مصیبات وارده بر حضرت سیدالشهدا علیه السلام؛ مصیبات عالم را مضمحل نموده! اگر شخص مصیبت زده، ملتفت مصیبت های آن حضرت شود، مصیبت خود را فراموش نموده و بر آن حضرت گریان شود. و شاید مراد این باشد که چون بر شخصی مصیبتی وارد و بر او دشوار باشد، متذکر شود نظیر مصیبت خود را که بر آن حضرت وارد شده و این نکته را هم در خاطر آورد که آن حضرت، با این که علت موجودات بوده، چنین مصیبتی بر او وارد آمده، پس خود را به آن حضرت تسلی دهد، و بر آن حضرت گریه نماید، هم دل خود را خالی نموده و هم اجر گریه بر آن حضرت برده باشد. و شاهد بر این، فرمایش خود آن حضرت است:
»او سمعتم بغریب او شهید فاندبونی» (1)
اشاره: این دستور شبیه است به دستوری که خلاق عالم، به مصیبت زدگان داده؛
بقوله عز و جل:
(الذین اذا اصابتهم مصیبة قالوا انا الله و انا الیه راجعون) (2)
1) هرگاه نام غریب یا شهیدی بشنوید بر من گریه کنید؛ مصباح کفعمی، ص 741، و چاپ هند 376؛ و مقتل مقرم، ص 200.
2) بقره (2) آیه 156.
