طول تاریخ شهادت می دهد که فریاد گروهی که با دستگاههای زور و ستم همراهی نکرده و مخالفت خود را اظهار داشته، پیوسته دچار ناراحتیها و مصائب شده اند. دو دسته ی ظالم و مظلوم هنگامی بیشتر خودنمائی کرده اند که جانب مظلوم را هدفی عالی و مقدس بوده و خواسته است که بیدادگری ظالم را بر ملا کند و جلو آن را بگیرد.
از این درجه بالاتر آنکه اگر قیام آن مظلوم جنبه ی الهی داشته باشد و خالصا برای اجرای فرمان خدا و رضای او بخواهد از کجرویها و ستمگریها جلوگیری کند، در اعلا درجه ی کرامت و قداست قرار خواهد گرفت، و مصائبی که آن مظلوم حق جو متحمل می شود در نظر آگاهان دردآورتر و تأثراتش پاینده تر می شود، و این از آنرو است که مصیبت زدگان چنین قیامی مورد نظر و لطف و رحمت پروردگارشان قرار گرفته اند، که می فرماید: الذین اذا اصابتهم مصیبة قالوا انا لله و انا الیه راجعون اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمة و اولئک هم المهتدون «بقره«. دختر علی علیه السلام حضرت زینب کبری سلام الله علیها که به اطاعت از امام معصوم در راه قیام مقدس الهی او متحمل صحنه های دلخراش و عرصه های جانگداز گردید مصداق کامل آیه ی شریفه است. آن جلیله ی کریمه بنا به دلالت آیه وافی هدایه بر طریقه ی هدایت و مورد صلوات و درود و مورد رحمت خاص پروردگار قرار گرفته است. چنانکه از عنوان این فصل پیداست در اینجا به ذکر مصائب وارده ی بر آن جناب در طول زندگانیش می پردازیم:
