بنابر روایات ارشاد و لهوف و منتهی الآمال و نفس المهموم و غیره، منازل تنعیم، صفاح، ذات عرق، حاجز (1)، آبشخوری از عرب، خزیمیه (2)، زرود (3) ثعلبیه، زباله)) بطن عقبه، شراف، کوه ذوحسم () عذیب الهجانات (4)، قصر بنی مقاتل، نینوا – کربلا بوده است.
»ارشاد«: در منزل زباله بعض همراهان از دور حسین (ع) متفرق و بطرف شمال و یمین رفتند.
»نفس المهموم«: در زباله خبر کشته شدن عبدالله بن بقطر به امام حسین (ع) رسید، و در روایتی خبر شهادت مسلم نیز در اینجا بوده است.
»بنابر روایت اکثر«: در ذوحسم خبر قتل قیس بن مسهر صیداوی رحمةالله علیه بحضرت رسید و اشک از چشمان مبارکش فروریخت و هم در اینجا حر بن یزید ریاحی با هزار سوار راه را بر حسین بست و آن حضرت راه را بسوی دست چپ بگردانید.
»عظمت حسین«: امام حسین (ع) در وقت تلاقی با لشکر حر در بیضه که آبشخوری بوده میان واقصه تا عذیب خطبه ای خواند که آنرا نقل کرده اند. مقتل الحسین مقرم این خطبه را در صفحه 218 درج نموده است.
»کتاب امام حسین و ایران«: مسافرت حسین (ع) و همراهانش در آن فصل پائیز از صحراهای عربستان خسته کننده نبود و از کم آبی به مسافرین سخت نمی گذشت، بامداد زودتر به راه می افتادند تا اینکه به لینیه (5) رسیدند که آن را ارض حاجز هم گفته اند. از لینیه تا چندین منزل در هر نقطه که حسین فرود می آمد، عده ای از قبائل بدوی به او ملحق می شدند تا به کوفه بروند (6).
»راویان«: حر در منازل ذوحسم و عذیب هجانات و قصر بنی مقاتل حضرت را تعقیب می کرد و می خواست آن حضرت را به طرف کوفه سوق دهد تا اینکه بحدود نینوا بزمین کربلا رسیدند و آنروز روز دوم محرم بود و روز سوم عمر سعد با چهار هزار سپاهی وارد کربلا گردید.
»امام حسین و ایران«: حسین (ع) در قسمتی از نینوا موسوم به کربلا نزدیک رودخانه ی فرات دستور توقف کاروان را صادر کرد.
»مؤلف«: چنانکه از قول ارشاد مذکور افتاد عده ای از همراهان از دور حسین پراکنده شدند، اما آنانکه ثابت ماندند به ویژه همراهان از مدینه تا کربلا، همه شاهد و ناظر جریانات و حوادث می بودند از جمله حضرت زینب علیهاالسلام با آن درک و فراست خداداد خود از این مسافرت در یک جهان اندیشه متأثر می بود.
1) در نفس المهموم با راء مهمله ضبط کرده و نوشته منزلی است حاج را در بادیه. در ارشاد مفید آمده است الحاجز من بطن الرمة.
2) نفس المهموم نوشته است حضرت یک شبانه روز در خزیمیه بماند.
3) ملاقات حسین با زهیر بعد از ورود به زرود بوده است و نوشته اند زرود نزدیک ثعلبیه است در اینجا خبر قتل مسلم و هانی به امام حسین رسیده است. مقتل الحسین مقرم بعد از ثعلبیه شقوق را نام می برد.
4) مؤلف عظمت حسین نوشته است عذیب الهجانات، جائی است که نعمان بن منذر شترهای نجیب و سفید خود را در آنجا می چرانید. عذیب مصغر عذب و هجان بمعنی شتر نجیب و سفید است.
5) لینیه- این نام در نقشه های جغرافیائی امروز دیده می شود. در کتاب امالی شیخ صدوق نامهای رهیمیه یا (رهمیه) و قطقطانیه نیز جزء منازل آمده است. در مقتل الحسین مقرم بعد از رهیمه نام قادسیه را آورده است که قبل از عذیب است.
6) مؤلف کتاب امام حسین و ایران نام منازل را ذکر کرده است بعض آنها با راویان مطابقت دارد و بعضی ندارد مانند اجاء و منیه و لینیه و ذوخشب. و می نویسد: منزل اول کاروان حسین در بیابانهای نجد، ذات عرق و منزل دوم ثعلبیه و سوم اجاء بود، بعد به سوی منیه به راه افتادند (الی آخر منازل) و نوشته است روز اول یا دوم یا سوم محرم 61 هجری کاروان حسین به منقطه ی نینوا رسید، و شاید در آنروز هنوز خرابه شهر نینوا پایتخت «آشور» که به دست پادشاه ایرانی «از سلسله ی ماد» ویران گردید (612 قبل از میلاد) وجود داشت، ولی امروز اثری از خرابه ی آن شهر نیست.
