اتفاقات و حوادث

بازگردیم به اوضاع و احوال عقیله بعد از وفات مادر و اتفاقات بعد از آن:

»بنت الشاطی«: مدت زمانی گذشت که در خلال آن و جریان پیش آمدها، بانو زینب خودنمائی نکرد و شاید چنین به نظر برسد که در میان صداهای رعدآسائی که گوشها را کر و سرها را به دوران می انداخت اثری از او نبود، ولی بعدها پس از وقوع حوادث قهار متوجه می شویم که همه ی آنها مقدمه ای بوده است تا صحنه را برای

ظهور بانو آماده سازد، خلافت ابوبکر و عمر و عثمان طی شد، فریاد ام المؤمنین عایشه برای خونخواهی عثمان بلند گردید، و مقدمات جنگ جمل فراهم می آید، زینب در این وقت سی سال از عمرش می گذشت و با شوهر و فرزندان در مدینه زندگی می کرد، و از دور نگران فتنه ای بود که عایشه برپا کرده بود و آنرا بزرگ و بزرگتر می نمود پس از جنگ جمل و پیروزی پدرش علی (ع) کوفه را دارالخلافه قرار داد، زینب هم با شوهر و فرزندان به آنجا منتقل شد. زینب در کوفه پدر خویش را از دست داد و نوبت به برادرش حسن رسید، پس از صلح با معاویه امام حسن به مدینه بازگشت، و زینب هم به همراه برادر و شوهر و فرزندانش به مدینه آمد و مدت نه سال از اقامت در مدینه نگذشته بود که برادرش امام حسن (ع) به زهر معاویه با دست جعده دختر اشعث از پای درآمد. زینب پس از برادرش امام حسن (ع) شش سال را نگذرانده بود که دید معاویه آشکارا مردم را به ولیعهدی یزید دعوت می کند و بیعت می گیرد و حال آنکه یکی از مواد صلحنامه ی برادرش موروثی نکردن خلافت بود. معاویه بعد از اینکه از مردم برای یزید بیعت گرفت مدت چهار سال دیگر زندگی کرد و یزید پس از مردن معاویه به والی خود در مدینه نوشت تا از حسین (ع) بیعت بگیرد، حسین (ع) شبانه با اهل و عیال و اقربا که از جمله حضرت زینب و دو فرزندش بودند به طرف مکه کوچ کرد. امام حسین (ع) با همراهان تا 8 ذی حجه سال شصتم هجری مدت پنج ماه در مکه توقف داشتند. امام پس از این مدت تصمیم برفتن به طرف عراق گرفته عازم آنصوب گردیدند. یک روز صبح در مکه این خبر منتشر گردید که حسین می خواهد قریبا با اهل بیت خود به قصد عراق از مکه خارج گردد، بنی هاشم (آنهائی که در مکه بودند) از این مسافرت که آینده ی مجهولی داشت نسبت به اهل بیت اظهار نگرانی و دلسوزی می کردند، لذا عده ای رفته و دست به دامان امام حسین شدند که از مکه بیرون نرود و یا اگر تصمیم به خروج گرفته است اهل خود را بر جای نهد. عمر بن عبدالرحمن بن حارث بن هشام، و عبدالله بن عباس

و عبدالله بن جعفر هر یک بر این مسئول اصرار می ورزیدند و امام حسین به هر یک جوابی می داد، عبدالله بن جعفر در حالیکه خود زینب مهیا شده بود که با فرزندانش محمد و عون همراه برادرش امام حسین سفر کند راه دیگری را برای بازداشتن از این سفر در پیش گرفت و نامه ای توسط فرزندان خود به حسین ارسال داشت، عین نامه او را طبری و ابن اثیر نقل کرده اند، بدین مضمون: «اما بعد شما را به خدا قسم می دهم هنگامی که نامه ی مرا از نظر می گذرانی از رفتن منصرف بشوید زیرا از اینکه شما راهی در پیش گرفته اید که به نابودی خود و درماندگی خانواده ی شما منتهی می گردد، پس در رفتن شتاب مکنید و من منتظر نامه هستم والسلام«. حسین با بیانی نیکو جواب رد داد و گفت «قد غسلت یدی من الحیاة و غرمت و علی تنفیذ امرالله» دیگر دست از زندگانی شسته ام و برای اجرای فرمان الهی تصمیم راسخ گرفته ام. مشاهده می کنیم که عبدالله جعفر به موقع خود قلبا حسین را تأیید و پشتیبانی می نماید هر چند که همراه او به کوفه مسافرت نمی کند، او همیشه احترام حسین را نگاه می داشت و کوشش می کرد تا آنچه را که به ضرر او می دانست از او دفع نماید، لذا وقتی که حسین به آن مسافرت مرگبار تصمیم گرفت، عبدالله با وجودی که می دانست در آن سفر خطر عمومی خواهد بود، فرزندان خود را همراه امام بفرستاد، او همیشه قلبا با حسین همراه بود وقتی خبر شهادت امام حسین (ع) به مدینه رسید، عبدالله مجلس عزا برپا کرد و به طوری که طبری در تاریخش می نویسد تنها مایه تسلی و آرامش دل او این بود که پسرانش محمد و عون با حسین بوده و کشته شده بودند.

»مؤلف«: در صفحه 8 این فصل از گفته ی ابن بطوطه نقل شد که آرامگاه و مدفن حضرت زینب در یک فرسخی دمشق واقع شده است و آن حضرت به ام کلثوم مکناة بوده است، در کتاب کامل بهائی مسطور است که «ام کلثوم خواهر حضرت سیدالشهدا در دمشق وفات نمود، در هدیة الزائرین از علامه ی نوری ره نقل است که بعد از واقعه ی حره در مدینه ی طیبه قحط و غلا پیش آمد عبدالله جعفر با حضرت زینب برای فرار از آن قحطی به شام رفت و در همان

موضعی که فعلا مزار و مرقدشان هست و معروف به زینبیه است توقف فرمودند و حضرت زینب مریض شد و بدرود حیات گفته در همان موضعی که منزلشان بود دفن گردید. مؤلف کتاب مرقد العقیله در اثبات این موضوع بحث و فحص کرده است که در فصول آتی ایراد می شود وی نیز گوید: قبر زینب کبری مکناة به ام کلثوم بنت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع(، در قریه ی «راویه» در غوطه ی دمشق، مکانی که امروزه زیارتگاه شیعیان می باشد قرار دارد. والسلام علیها و علی امها و ابیها و علی عبادالله الصالحین.