یکی از حیله های موفق معاویه فریب دادن عبیدالله بن عباس فرمانده سپاه اردوگاه مسکن بود. ابن عباس وقتی از طرف امام حسن (علیه السلام) به عنوان فرمانده لشگر انتخاب شد سراسیمه به سوی اردوگاه مسکن شتافت، اما از همان طلیعه ورود اسیر وسوسه شد، استقبال نکردن مردم کوفه از یک طرف و ناهماهنگ بودن نیروهای سپاه از طرف دیگر امیدوار به یأس مبدل نمود، می خواست از مسئولیت کناره گیری کند که این خود اعتراف به ناتوانی اوست و گاهی تصمیم می گرفت آشوب طلبان را سرکوب کند، اما شیطان تدبیر را از او گرفته و وی را بر سر دو راهی بهشت و جهنم قرار می داد.
نامه های معاویه در همان شب پی در پی می رسید و در تمام نامه ها معاویه بر روی نقطه ضعف اصلی او یعنی جاه طلبی انگشت گذارده بود. معاویه در نامه ها می نوشت: «همانا حسن بن علی بزودی ناگزیر ازصلح خواهد شد، برای تو بهتر است که پیش قدم باشی نه تابع.» و در همین نامه برای او یک میلیون درهم پاداش قرار داده بود عبیدالله بن عباس مغلوب خدعه و و نیرنگ معاویه شد و تصمیم گرفت شبانه فرار کند و با این حرکت ننگین خود زشت ترین صحنه های خیانت و زبونی را در تاریخ رقم بزند و
در این تصمیم نه خداوند خویشاوندی نزدیک با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نه تعصب قبیله ای و نه عهدی که با امام حسن (علیه السلام) بسته بود، هیچ یک نتوانست او را منصرف کند. سرانجام عبیدالله بن عباس چون عبدی ذلیل شبانه گریخت و نام خود را در لیست سیاه جنایتکاران تاریخ ثبت نمود.
با فرار عبیدالله بن عباس جمع دیگری از فرماندهان و سپاهیان به معاویه پناهنده شدند و از مجموع دوازده هزار نفر تنها چهار هزار نفر از نیروها باقی ماندند.
