»امین» از نظر لغوی به کسی گویند که امانت را بدون کم و زیاد و نقص و تحریف به صاحب آن برگرداند و چون حضرت زینب (سلام الله علیها) امانت های الهی را حفظ نمود به این لقب مشهور شد، چرا که اگر امینة الله نمی بود، مخزن اسرار الهی نمی شد و حضرت سید الشهداء (علیه السلام) ودایع الهی و ذریه ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که امانت های الهی بودند، به او نمی سپرد.
توضیح اینکه، چون اراده ی تکوینیه ی الهی تعلق گرفته که چنین معامله ی پربهایی با امام حسین (علیه السلام) نماید، (اشاره به دادن جان عزیزش در راه خدا) باید کسی را که قابل تحمل اسرار نبوت و امامت و ولایت و وصایت باشد، تعیین کند تا حافظ اصل شجره ی نبوت و قطب دایره ی ولایت (حضرت امام سجاد (علیه السلام() باشد. در این منقبت بزرگ کسی قابل تحمل این اسرار الهی نبود، لذا آن مخدره را آفرید که شباهت دارد به مادرش حضرت زهرا (سلام الله علیها) که می فرماید: اگر علی (علیه السلام) نبود، کفوی برای حضرت صدیقه (سلام الله علیها) یافت نمی شد از آدم تا خاتم.(1) بنابر آنچه تاریخ نشان می دهد، آن مخدره در سه مورد برای نجات جان حضرت سجاد (علیه السلام) – که امانت الهی است- تلاش و جانفشانی کرد، یکی از موارد در کربلا بعد از شهادت امام حسین (علیه السلام) و یاران باوفایش بود.
به گفته ی فاطمه صغری- دختر امام حسین (علیه السلام(- امام سجاد (علیه السلام) از شدت تشنگی و گرسنگی و بیماری، توانایی نشستن نداشت و ما بر او گریه می کردیم و او بر ما گریه می کرد؛ شمر (لعنت الله علیه) با جمعی از نیروهای پیاده حاضر شد و قصد کشتن آن حضرت را کرد که زینب (سلام الله علیها) جلو آمد و فرمود: «او کشته نمی شود مگر من هم با او کشته شوم» و شمر ملعون با ملاحظه ی این جانفشانی زینب (سلام الله علیها) از تصمیم خود منصرف شد.«(2)
1) خصائص الزینبیه، ص 24.
2) اسدی، اکبر و مهدی رضایی، زیباترین شکیب، ص 22.
