چنانچه منقول است از زمانی که حضرت زهرا (سلام الله علیها) به حضرت زینب (سلام الله علیها) حامله شد، هر روز غمگین بود، تا زمانی که آن حضرت به دنیا آمد. و همچنین روایت است وقتی آن حضرت به امام حسین (علیه السلام) نیز حامله شد و خبر دادند که چه مصیباتی به فرزندت می رسد، چنان مهموم و مغموم شد که از هنگام حمل تا زمان ولادت، ایشان به جای اینکه روز شادی او شود، بالعکس روز حزن و مصیبت او شد.(1) علت آن را آیت الله جزایری این گونه بیان می دارد:
»از آنجایی که خاصان درگاه حضرت احدیت را در این عالم خوشی نیست و علاقه به فرزند از امور قهریه است، (هر مادری این علاقه را بدون استثناء دارد) این است که آن حضرت به این دو بزرگوار حامله شد، او را از مصائب وارده به آنها خبر می دادند که علاقه و محبت را- که از علایق عالم طبیعت است- فراموش کند.
بلکه چون امام حسین (علیه السلام) و حضرت زینب (سلام الله علیها) در راه حق از جمیع علائق صرف نظر نمودند، خداوند متعال محبت آن دو بزرگوار را سرآمد طاعات و عبادات قرار داد و لذا محبتی که پیغمبر خدا و امیرالمؤمنین و حضرت زهرا و بقیه معصومین (علیهم السلام) به آن دو داشته اند، محبت دنیایی نبوده، از طرف دیگر چون آن دو بزرگوار مظهر محبت الهی هستند و حضرات معصومین فانی فی الله بوده اند، پس فانی در محبت امام حسین و حضرت زینب (علیهماالسلام) بوده اند.«
1) نورالدین جزایری، خصائص الزینبیه، ص 12.
