در سمت راست مسجد عمرى، در کوچه‌هاى باریک و قدیمى در حدود پانصد متر بالاتر- در سمت راست کوچه – به بناى مخروبه ی کلیسایى بر مى‌خوریم که زمانى بُحیراى راهب در آن به عبادت و تهجد، روزگار مى‌گذرانیده است. این مکان نزد مسلمانان اهمیت و قداست ویژه‌اى دارد؛ زیرا پیامبر صلى الله علیه و آله در دوران نوجوانى زمانى که براى انجام تجارتى همراه ابوطالب به شام آمده بود؛ مورد توجه راهب این دیر قرار گرفته وى با دیدن علائمى که در کتاب آسمانى خود از پیامبر صلى الله علیه و آله آینده دیده بود به ابوطالب گفت که وى را محافظت کن و من در ناصیه ی او پیامبرى مى‌بینم. این واقعه،(1) صرف نظر از شاخ و برگهاى فراوان و معجزات بدون دلیلى که اغلب از جانب مسیحیان و مستشرقان در منابع تاریخى آمده است، ارزش و قداستى ویژه به این مکان مى‌بخشد.
کلیسایى که اکنون مخروبه ی آن دیده مى‌شود به ظاهر در دوره ی بیزانس (قرن چهارم
میلادى) یعنى سه قرن قبل از اسلام ساخته شده و در دوران‌هاى بعدى از حیّز انتفاع خارج گردیده و تعمیراتى در آن صورت نگرفته است. مساحتى حدود یکصد متر دارد و در ورودى آن آهنى و اکنون مسدود است. در دیوار انتهایى کلیسا آثار محراب آن نیزباقى است. شایان گفتن است که سقف آن نیز به مرور زمان از بین رفته و امروزه تنها دیواره‌هاى مرتفع آن باقى مانده است. علامت صلیبى کوچک بر دیواره ی غربى یعنى بالاى در ورودى کنده شده و کتیبه‌اى به زبان سریانى نیز بر آن دیده مى‌شود.
1) ابن هشام، سیرة النبی، ج1، صص 197 – 194؛ ابن منظور، مختصر تاریخ دمشق لابن عساکر، ج2، ص 10 – 6.
