شیخ شهاب‌الدین سهروردى، یحیى بن حبش بن امیرک، شیخ اشراق، حکیم‌الهى و بنیان‌گذار حکمت اشراق به سال 549 هجرى در سهرورد – از توابع زنجان – به دنیا آمد. وى در دوران کودکى به بیشتر علوم اسلامى و فلسفى احاطه یافت. در سالهاى بعد با ابداع طریقه ی اشراقى در فلسفه، نسبت به بعضى از فلاسفه و قدما موضع گرفت؛ لذا از جانب کسانى که طریقه ی اشراقى او مورد پسند نبود، به الحاد و زندقه متهم شد و حتى بعضى از علماى حلب، خون او را مباح دانستند. شیخ شهاب‌الدّین در بسط و تشریح مسلک جدید خود در فلسفه و حکمت یعنى مکتب اشراقى، دهها کتاب و رساله به رشته تحریر درآورد.
حکمایى چون ملا صدرا (صدرالمتالهین) و ملاهادى سبزوارى به پیروى و تشریح عقاید این فیلسوف بزرگ پرداختند. شیخ شهاب الدین از عرفا و حکمایى است که عده‌اى او را به شیعه منتسب کرده‌اند لذا باید گفت علت قتل او علاوه بر ایجاد مکتب جدیدى – بر اساس فلسفه افلاطونى و پیروى از فلاسفه ایران قبل از اسلام – مى‌تواند همین گرایش‌هاى او به شیعه باشد. او بر اثر سعایت‌هایى که از وى نزد سلطان صلاح‌الدین ایوبى فرمانرواى ایوبیان مصر و شام و سردمدار مبارزه علیه صلیبى‌ها شد به حبس افتاد و در 587 ق به شهادت رسید.
اکنون مقبره ی این شهید در سمت شمال غربى میدان باب الفرج – داخل جامع
سهروردى قرار دارد. این جامع بسیار کوچک بوده و کمتر در معرض دید است. در داخل شبستان و سمت چپ آن مقبره ی سهروردى است که سنگ قبر کوچکى دارد. بر بالاى این قبر شرحى مختصر از زندگى این فیلسوف ایرانى و مکان تولد و رشد او در ایران به نگارش در آمده است.
