»آمنه«، ملقّب به «سکینه» یکى از دختران حضرت امام حسین علیه السلام بود که در حادثه ی جان‌فزاى کربلا حضور داشت. مادر وى «رباب بنت امرءالقیس بن عدى بن اوس بن‌جابر بن کعب بن علیم بن جناب» بوده است.(1) سکینه با عبدالله بن حسن علیه السلام یا حسن بن حسن علیه السلام ازدواج کرد، لیکن همسرش قبل از زناشویى با او در کربلا به شهادت رسید.(2) او
به همراه خواهرش فاطمه و عمه‌اش زینب و سایر اهل بیت امام حسین علیه السلام به اسارت درآمده و به دمشق وارد شد. او در سال 117 هجرى؛ یعنى در سن هفتاد و چند سالگى وفات‌یافت.(3)
مرحوم محسن امین محلّ دفن او را مدینه دانسته است. و این قبر را از آنِ سکینه دختر یکى از امراى دمشق مى‌داند که البته باید گفت هیچ منبعى به دفن سکینه دختر امام حسین در بقیع اشاره نکرده است.(4)
مقبره آن بانو، گنبدى بزرگ به رنگ سبز دارد که دو گنبد دیگر نیز اطراف آن هستند. مناره‌اى به رنگ سبز نیز جلوه‌اى زیبا به این قبرستان بخشیده است. در این زیارتگاه، دختر امام حسین علیه السلام ونیز امّ‌کلثوم، زینب صغرى دختر امام على علیه السلام دفن هستند.
ساختمان کنونى این مرقد، مربوط به سده پیش است که به احتمال زیاد در آن دوران تجدید بنا شده و بر اساس تابلویى که بر درِ ورودى نصب گردیده، در سال 1330ق. نیز مرمت شده است. در داخل شبستان و حجره ی مذکور- و سمت راست – ضریحى از چوب و پوشیده از پارچه ی سبز رنگى دیده مى‌شود که به سکینه علیها السلام تعلّق دارد.
سمت چپ آن نیز ضریح دیگرى به همان شکل از امّ کلثوم صغرى است. در کنار دیوار پلکانى است که به زیر زمین باز مى‌شود. در آن‌جا ضریح و تابوت هر دو قبر در دو اتاقک بسیار کوچک، با سقفى کوتاه قرار دارند. قبر سکینه علیها السلام به وسیله ی محفظه‌اى شیشه‌اى احاطه شده و سنگ قبرى از قرن پنجم هجرى، که مزین به آیاتى از قرآن به خط کوفى عصر سلجوقى و فاطمى است، دیده مى‌شود.
1) مصعب بن زبیر، کتاب نسب قریش، ص 59؛ ابن صباغ مالکی، الفصول المهمه فی معرفة احوال الائمه، ص 185؛ مجلسی، بحار الانوار ج 15، ص 329؛ حسن الامین، دائرة المعارف الاسلامیه الشیعیه، ج2، ص 25.
2) ابن منظور، مختصر تاریخ دمشق ابن عساکر، ج 20، ص 359.
3) محسن الامین، اعیان الشیعه، ج 7، ص 274؛ ابن خلکان، و فیات الاعیان و انباء ابناء الزمان، ج 1، ص 297.
4) محسن الامین، همان جا، برای اطلاع بیشتر از زندگانی این بانوی فداکار نک: عایشه بنت الشاطی، سکینه بنت الحسین، بیروت 1406ق.
