در مسیر راه کوفه و شام، اسیران خاندان پیامبر علیهم السلام به منزلگاهی رسیدند که نام آن «قصر عجوزه» بود، منظور از عجوزه زنی به نام «ام الحجام» بود، این زن که سرشتی ناپاک داشت و از دشمنان کوردل بود، گستاخی و بی شرمی را به جایی رسانید که کنار سر مقدس امام حسین علیه السلام آمد و سنگی بر چهره ی سر کشید و آن را خراشید!
حضرت زینب علیهاالسلام با دیدن این صحنه ی دلخراش پرسید: نام این زن چیست؟ گفتند: نام او «ام الحجام» است. حضرت زینب علیهاالسلام با آه و ناله جانسوزی در مورد آن زن پلید چنین نفرین کرد:
»اللهم خرب علیها قصرها، و احرقها بنار الدنیا قبل نار الآخرة؛ خدایا! خانه ی این زن را ویران فرما، و او را با آتش دنیا قبل از آتش آخرت، بسوزان«.
راوی گوید: سوگند به خدا هنوز دعای زینب علیهاالسلام به آخر نرسیده بود که دیدم قصر ویران شده، و آتشی در آن قصر ویران شده روی آورد و همه ی آنچه را در آن جا بود با آن زن سوزانید و به خاکستر تبدیل کرد و سپس باد تندی وزید و همه ی آن خاکسترها را پراکنده ساخت و دیگر اثری از آن قصر باقی نماند.(1)
1) زینب فروغ تابان کوثر، ص 306.
