زمان مطالعه: < 1 دقیقه
روایت شده است که در شهر «نصیبین» سر امام را به مردم نشان دادند! زینب علیهاالسلام از مشاهده ی آن صحنه ی دلخراش، طاقت از دست داد و این ابیات را زمزمه کرد:
انشهر ما بین البریة عنوة
و والدنا اوحی الیه جلیل
کفرتم برب العرش ثم نبیه
کان لم یجئکم فی الزمان رسول
لحاکم اله العرش یا شر امة
لکم فی لظی یوم المعاد عویل
»آیا به ستم، ما شهره ی بین مردم شویم در حالی که پروردگار جلیل بر پدرـ جدـ ما وحی می فرستاد؟!
شما به خدای عرش و پیامبرش کافر شدید، گویا که پیامبری در این زمان نیامده است!
ای بدترین امت! شما را خدای عرش لعنت کند که شما را در زبانه ی آتش روز معاد فغان و فریادی است«.(1)
1) قمقام زخار، ص 548، به نقل از کتاب قصه ی کربلا، ص 470.
