و علیکِ خِزْیٌ یا أُمیّةُ دائماً
یَبقی، کما فی النار دامَ بَقاکِ
هَلّا صَفَحْتِ عن الحسین و رَهْطه
صَفْحَ الوَصیِّ أبیه عن آباکِ
و عَفَفْتِ یومَ الطفّ عفّةَ جَدّه
المَبعوث یومَ الفَتْح عن طُلَقاکِ
أفهَلْ یَدٌ سَلَبتْ إماءَکِ مِثْلَما
سَلَبتْ کریماتِ الحسین یَداکِ
امْ هَل بَرَزْنَ بفَتْحِ مکّةَ حَسّراً
کِنسائه یومَ الطفوف نِساکِ
بئسَ الجَزاءُ لِأحمدٍ فی آله
و بَنیه یومَ الطَفّ کانَ جَزاکِ
لَهفی لآلکَ یا رسولَ الله فی
أیدی الطُغاءَ نَوائحاً و بَواکی
مابینَ نَادِبَةٍ و بینَ مَرْوعَةٍ
فی أسْرِ کلِّ مُعانِدٍ أفّاکِ
تالله لاأنساکِ زینبَ، و العِدی
قَسْراً تُجاذِبُ عنکِ فَضْلِ رِداکِ
لم أنسَ لا و الله وَجْهَکِ اذْ هَوَتْ
بالرُدْنِ ساتِرةً لَهُ یُمْناکِ
حتّی إذا هَمُّوا بسَلْبِک صِحْتِ باس
م أبیکِ، و استَصْرخْتِ ثَمَّ أخاکِ
تَستَصْرِخیه أسیً و عَزَّ علیه أنْ
تَستَصْرِخیه و لا یُجیبُ نِداک
«ای امیه! همواره خفت و خواری پایان‌ناپذیر بر تو باد و همواره به آتش قهر الهی گرفتار آیی.
ای امیه! آیا تو از حسین و خاندان او چشم پوشیدی آن‌گونه که پدرش آن وصی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله از پدران تو چشم پوشید؟
و آیا روز واقعه کربلا همانند جد مبعوث حسین، رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله عفت ورزیدی آن‌گونه که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در فتح مکه با پدران مشرک تو که آزاد شده کرم و بزرگی رسول گرامی صلی‌الله‌علیه‌وآله بودند عفت ورزید و انتقام نگرفت؟
آیا دستی از قافله کربلا برآمد تا زنان و کنیزان تو را هتک حرمت کنند آن گونه که دستان پلید تو دختران و زنان باکرامت حسین علیه‌السلام را هتک کرد؟
آیا زنان شما امویان در روز فتح مکه چنین ضعیف و رنجور و درمانده شدند که شما زنان خاندان نبی صلی‌الله‌علیه‌وآله را روز عاشورا در ملأ عام رنجور داشتید؟
چه بد جزا دادید و با خاندان رسول مکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و فرزندان او را در روز عاشورا رفتار کردید!
ای رسول خدا! صد افسوس بر اهل و خاندان تو که نوحه‌کنان و گریان گرفتار چنگ طاغیان گشته‌اند.
اهل بیت تو ای پیامبر خدا! برخی نوحه‌گر و برخی وحشت‌زده در اسارت معاندان دروغ‌گو گرفتار آمده‌اند.
سوگند به خدا ای زینب! من هرگز تو را فراموش نمی‌کنم در حالی که دشمن ددمنشانه دنباله جامه تو را به قهر می‌کشید.
سوگند به خدا! هرگز چهره‌ات را فراموش نمی‌کنم که دستانت، آن را می‌پوشاند.
آن‌گاه که دشمنان بر آن شدند پوشش از تو سلب کنند نام پدرت سپس نام برادرت را فریاد برآوردی.
تو غمگنانه او را فریاد کردی و بر او گران است که ندای دادخواهی تو را بشنود، ولی ندایت را اجابت نکند.»
شیخ علی بن حسین حلی شفهینی
***
