همان‌طور که در تاریخ تولد حضرت زینب سلام‌الله‌علیها هم در روز و هم در سال تولد ایشان، بین تاریخ‌‌نویسان اختلاف‌نظر دیده مى‌شود، در مورد تاریخ وفات و محل دفن پیکر مطهر آن حضرت نیز اختلافاتی، وجود دارد.
البته در مورد سال تولد وى از روى قرائن، زمان نزدیک به حقیقت را مى‌توان حدس زد و در مورد تاریخ وفات ایشان نیز مى توان یقین حاصل کرد که تا یک سال بعد از واقعه کربلا زنده بوده، چون در اکثر کتب تاریخی، به این مطلب به اشکال مختلف اشاره شده است.
اگرچه در تاریخ روز و سال وفات حضرت زینب سلام‌الله‌علیها دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارد، اما نظر معروف این است، که آن حضرت پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام بیش از یک سال و نیم زندگی نکرد و در نیمه رجب سال 62 هجری، در 56 سالگی از دنیا رفت.
عبیدلی در اخبارالزینبات آورده:
زینب کبری سلام‌الله‌علیها بعد از عاشورا و آزادی از اسارت بنی‌امیه به مدینه بازگشت و مجالس سوگواری تشکیل داد و در ضمن عزاداری، فجایع و ستم‌های بنی‌امیه را یادآور شد، تا آنجا که قبائلی به فکر خون‌خواهی افتادند. جاسوسان به والی مدینه خبر دادند که حضرت زینب سلام‌الله‌علیها برای حفظ دین و مظلومیت امام حسین علیه‌السلام بسیار تلاش می‌کند، تا آنجا که ممکن است نه تنها زنان بلکه مردان نیز علیه حکومت قیام کنند.
عمرو بن سعید، والی وقت، نیز نامه‌ای به یزید نوشت و کسب تکلیف کرد، به دنبال این گزارش، یزید دستور داد، عمرو، زینب سلام‌الله‌علیها را از مدینه تعبید نماید، هنگامی که خبر به گوش حضرت زینب سلام‌الله‌علیها رسید اشک در چشمان مبارکش حلقه زد و فرمود:
«قَدْ عَلِمَ اللَّهُ مَا صَارَ إِلَیْنَا قَتَلَ خَیْرُنَا وسقنا کَمَا تُسَاقُ الْأَنْعَامِ وَحَمَلْنَا عَلَى الْأَقْتَابِ فَوَاَللَّهِ لاَ خَرَجْنَا وَأَنَّ أُهْرِیقَتْ دِمَاؤُنَا؛ (1)
خدا می‌داند که یزید با ما چه کرد، او بهترین مردان ما را کشت و آبی که بر هر حیوان حلال بود، را به روی ما بست و ما را از شهری به شهر دیگر اسارت برد و اینک به خدا قسم! اگر ما را آتش بزنند از قبر جدم بیرون نخواهم رفت.»
زینب دختر عقیل و سایر دخترعموهایش جمع شدند و عرض کردند تو راست می‌گویی ولی خدا خلف وعده نمی‌کند و زمین را میراث شما قرار داده، تا هر کجا می‌خواهید، زندگی کنید و به زودی خدا از تبه‌کاران و ستم‌پیشه‌گان انتقام می‌گیرد، پس بهتر است، یک شهر امن و امان را برای زندگی انتخاب کنید.(1)
1) زینب الکبری، جعفر نقدی، ص 114.
