وقتی که امام حسین علیه السلام بر سفر عراق مصمم شد، حضرت زینب علیهاالسلام از شوهرش عبدالله جعفر اجازه گرفت که با برادر همراهی کند و در رکاب او باشد؛ عبدالله به حضرت زینب علیهاالسلام اجازه داد، او هم فوری به خانه ی برادر رفت و خود را مهیای سفر کرد.
در کبریت احمر می نویسد، حضرت زینب علیهاالسلام چنان به برادر علاقه داشت که در هیچ خواهر و برادری دیده نشده است. از طفولیت به حسین علیه السلام انس گرفته بود و حضرت زهرا علیهاالسلام نسبت به انس و محبت این خواهر و برادر و مصائب آنها خبر داده بود.
برخی از ارباب مقاتل می نویسد: حضرت علی علیه السلام چون خواست زینب را به عبدالله جعفر عقد ببندد، شرط کرد که هر گاه حسین علیه السلام اراده ی سفر کند
و زینب بخواهد با او باشد عبدالله، زینب علیهاالسلام را منع نکند.
از این رو عبدالله بن جعفر هم میل نداشت حضرت امام حسین علیه السلام به این سفر برود، چون نمی خواست بنابر شرط سابق از مصاحبت زینب علیهاالسلام نسبت به حسین علیه السلام مخالفت نماید، ولی چون نتوانست امام حسین علیه السلام را منصرف کند، عون و محمد پسران خود را برای کمک به مادرش همراه او فرستاد و شرط کرد اگر جنگی پیش آمد آنها نیز به جنگ بپردازند. (1)
1) حضرت زینب کبری علیهاالسلام، ص 121؛ در کربلا چه گذشت؟ ترجمه ی نفس المهموم، ص 219.
