در برخی از مقاتل آمده:
هنگامی که کاروان اسرا به قصر ام الحجام رسید، گویا زنی که در آنجا ساکن بود، سنگی به طرف سر امام حسین علیه‌السلام پرتاب کرد و چهره مبارکش را مجروح ساخت.
حضرت سلام‌الله‌علیها فرمود:
«این زن کیست؟»
گفتند: «ام الحجام است.»
این بانوی داغ‌دار دست به دعا برداشت و در حق او نفرین کرد و فرمود:
«اللَّهُمَّ خَرِبَ عَلَیْهَا قَصْرِهَا وَ أَحْرَقَهَا بِنَارٍ الدُّنْیَا قَبْلَ نَارِ الْآخِرَةِ؛ (1)
بار خدایا! قصرش را بر سرش ویران کن و او را به آتش دنیا پیش از آتش آخرت بسوزان.»
راوی می‌گوید:
«به خدا سوگند هنوز دعای آن بزرگوار تمام نشده بود، که آن قصر بر سرش فرو ریخت و آسمان صاعقه‌ای زد و آنجا آتش گرفت و همه چیز را خاکستر کرد، سپس تند بادی وزید و خاکستر آن کاخ را چنان پراکنده ساخت، گویا اصلا چنین کاخی وجود نداشته است.»
1) موسوعة الامام الحسین علیه‌السلام، ج 11، ص 943.
