نفرین به کوفیان

حضرت زینب (سلام الله علیها) در خطبه اش کوفیان را نفرین می کند: اشکتان خشک مباد و ناله ی شما فرو ننشیند. (مثل شما مثل زنی است که رشته ی خود را پس از محکم بافتن، یکی از هم گسست و شما نیز همچون او سوگندهای خود را در میان خویش وسیله ی فریب و تقلب ساخته اید.(1)

در سال 40 هجری که گزارش های پیاپی از شکست یاران امام علی (علیه السلام) به کوفه می رسید، دو نفر از فرمانداران حضرت در یمن از بسر بن ابی ارطاة شکست خورده و به کوفه برگشتند.

حضرت علی (علیه السلام) که آخرین سال های زندگیش بود، از دست کوفیان به تنگ آمده و این امت خیانتکار را این گونه نفرین می کند:

… خدایا! من این مردم را با پند و تذکرهای مداوم خسته نمودند، آن ها از من به ستوه آمده و من از آنان به ستوه آمده ام. دل شکسته ام. به جای آنان افرادی بهتر به من مرحمت فرما و به جای من بدتر از من بر آن ها مسلط کن. خدایا! دل های آنان را، آنچنانکه نمک در آب حل می شود، آب کن! به خدا سوگند! دوست داشتم به جای شما کوفیان، هزار سوار از بنی فراس بن غنم داشتم که «اگر آنان را می خواندی، سوارانی از ایشان مبارز و تازنده چون ابر تابستانی نزد تو می آمدند«.(2)

در جای دیگر نیز حضرت علی (علیه السلام) می فرماید: خدا بر پیشانی شما داغ ذلت بگذارد و بهره ی شما را اندک شمارد.

1) علی نقی فیض الاسلام، شرح حال خاتون دو سرا زینب کبری (سلام الله علیها(، ص 150.

2) نهج البلاغه، خطبه 25، ص 57.