این معبد به خداى رومیها یعنى «حَدَد» تعلق داشته است که آرامى‌ها آن را در هزاره ی اول قبل از میلاد ساخته‌اند و ابتدا معبد اله آرامى بوده است.(1) بعدها با تسلط رومیان، به پرستش اله ی آنان یعنى ژوپیتر اختصاص یافت.
متأسفانه این اثر مهم تاریخی به مرور زمان از بین رفته و بخشی از آن در دوره ی رومیها به کنیسه ی بزرگ که بعدها نیمی از آن داخل جامع اموی شد تبدیل گشته است. اکنون بعضی از دیواره ها و ستون های سنگی آن که اغلب از بین رفته اند دیده می شوند. از جمله در پایان بازار حمیدیه و در پیرامون مسجد اموی. چنانکه از بقایای ستون های آن در باب شمالی مسجد اموی و باب غربی و شرقی آشکار است، این معبد دارای مساحتی بسیار زیاد بوده که شاید به دو برابر جامع اموی کنونی می رسیده است؛ زیرا قسمتهایی از این ستون ها در فاصله دویست متری و گاهی سیصد متری جامع اموی دیده می شود و قسمتهای دیگر آن نیز از طرفی به جامع اموی متصل است. مساحت آن را 380 م ×310 متر ذکر کرده اند.
درب اصلى و ورودى معبد به نظر مى‌رسد در سمت پایان بازار حمیدیه بوده است؛ زیرا ستون‌هاى راهروى ورودى و سنگهاى یک پارچه‌اى که به عنوان مدخل و سردر استفاده شده بخوبى حاکى از این امر و شباهت کامل به معبد بل در شهر تدمر سوریه دارد. بسیارى از قسمتهاى باقى مانده دیوارها در بازارها و کوچه‌هاى اطراف از دید پنهان شده و به سختى مى‌توان آنها را دید. در داخل محوطه، دیوار دیگرى به طول 156 متر وعرض 97 متر بوده و داخل آن، مکان اصلى معبد، قربانگاه و سایر اماکن قرار داشته است.
1) نک: جان سوفاجیه، همان کتاب ص 22 -17؛ نصرالدین البحره، دمشق الاسرار ص 59.
