از جمله فرازهای مهم زندگی حضرت زینب (علیهاالسلام) مسافرتهای اوست که هر یک در نوع خود حاوی نکاتی ظریف و قابل توجه می باشند، به تعبیری دیگر هر یک از این سفرها با پیشامدهای پر مخاطره و هیجان آمیز خود در شکل گیری شخصیت پایدار زینب (علیهاالسلام) بی تأثیر نبودند و تحقیقا موضع گیریهای حساب شده او در راستای ادای رسالت خطیرش، نقش زن مسلمان را در تاریخ بخوبی آشکار می سازد.
اولین سفری که مورخان برای زینب (علیهاالسلام) ثبت نموده اند، سفر او از مدینه به کوفه بود و آن زمانی بود که حضرت علی (علیه السلام) زمام امور مسلمین را به دست گرفت و بنا به مصلحتی کوفه را به عنوان مرکز حکومت خود برگزید،
حضرت زینب (علیهاالسلام) نیز به همراه پدر و برادران و شوهر و فرزندان خود راهی کوفه شد. طبق اظهار مورخان اقامت او در این شهر به مدت پنج سال به طول انجامید.
شخصیت زینب (علیهاالسلام) در پشت پرده پنهان نماند بلکه به مرور زمان مردم متوجه مقام علمی و سیاسی او شدند و از امیرالمؤمنین (علیه السلام) درخواست نمودند که جهت هدایت و ارشاد بانوان از وجود او بهره مند شوند، حضرت نیز با این پیشنهاد موافقت نمودند که جهت هدایت و ارشاد بانوان از وجود او بهره مند شوند و از آن پس خانه زینب (علیهاالسلام) نه تنها پناهگاه بیچارگان و افراد مستضعف جامعه بود، بلکه مکتب تعلیم و تربیت نیز به حساب می آمد و کلاس درس قرآن و تفسیر او همواره بر روی بانوان مشتاق و علاقمند گشوده بود.
فعالیت اجتماعی و مذهبی زینب (علیهاالسلام) به مقتضای زمان در شهر کوفه بیانگر مسئولیت سنگین زنان مسلمان در جامعه اسلامی است. اصولا محتوای زندگی زینب (علیهاالسلام) ناقض روش خانه نشینی و بی تفاوتی زن در قبال تحولات گوناگون جامعه است.
حضرت زینب (علیهاالسلام) پس از شهادت پدر به مدت شش ماه در کوفه اقامت نمود و هنگامی که قرارداد صلح بین معاویه و امام حسن (علیه السلام) به امضا رسید، به همراه برادران و جوانان بنی هاشم مجددا به مدینه مراجعت کرد و حدود ده سال در مدینه اقامت گزید، تا اینکه در سال پنجاه هجری برادرش امام حسن (علیه السلام) به شهادت رسید و امام حسین (علیه السلام) به مقام امامت و رهبری جامعه همت گماشت.
حرکت شتابنده حوادث و وقایع، آینده ی سخت و دشواری را برای دختر علی (علیه السلام) ترسیم می نمود و این زعم و گمان را در زینب (علیه السلام) تقویت می کرد که دینداری و اوج تعهد به اسلام و قرآن روز بروز در مردم ضعیفتر می شود و قداره بندان و بی دینان نفاق افکن محبوبیت بیشتری کسب می نمایند و حتی نسیم غربت اسلام و اهل بیت (علیهم السلام) را هر صبح و شام برگونه های غمبار خود احساس می نمود.
با وخیم تر شدن اوضاع و روی کار آمدن یزید، سومین سفر زینب (علیهاالسلام) نیز آغاز می گردد، یعنی در شب یکشنبه 28 رجب سال شصت هجری به همراه کاروان برادر به طور ناگهانی از مدینه خارج و در سوم شعبان همان سال وارد مکه می شود. در این سفر نیز برادران و فرزندان خود را در کنار دارد و عظمت و شوکت او با احترام بیش از حد برادران و عزیزانش در این سفر همچنان محفوظ است.
چهارمین سفر زینب (علیهاالسلام) در تاریخ هشتم ذی حجه ی سال شصت هجری اتفاق می افتد و آن زمانی بود که امام حسین (علیه السلام) تصمیم خود را بر آغاز نبردی خونین با سفاک قطعی کرده و مکه را به قصد عراق ترک می نماید، در این سفر اگر چه سایه ی شوم مصیبتی دردناک و غم انگیز قدم به قدم زینب (علیهاالسلام) را تعقیب می کند، لکن باز در جمع برادران است و فرزندان و جوانان غیور و ایثارگر بنی هاشم از ملازمان رکاب او بودند.
پنجمین سفر او از کربلا به کوفه و شام است که دوران اسارت او را تشکیل می دهند. سفیر کربلا طی اسارتش ضمن افشای ماهیت و نیات پلید دشمن، با بروز قهرمانی ها و رشادت های وصف ناپذیرش، انقلاب
مقدس و خونین برادرش را قداستی جاودانه در تاریخ می بخشد.
سفر ششم سفیر کربلا از شام به مدینه است. به طوری که در این سفر به همراه گروهی از زنان و کودکان داغدیده حضرت حسین (علیه السلام) با دنیایی از خاطره های تلخ و دلخراش صحرای کربلا به مدنیه مراجعت می نماید.
و بالاخره هفتمین سفر او خروج مجدد از مدینه است که برخی مورخان مقصدش را شام و بعضی دیگر مقصدش را مصر نوشته اند که در بحث پایانی عمر زینب کبری (علیهاالسلام) توضیح آن خواهد آمد.
