فصاحت در لغت، به معنای چرب‌زبانی و گویایی و گشاده‌زبانی است و در اصطلاح عبارت است از انتخاب بهترین کلمات، عبارات و جملات برای مفاهیم شعر و انتخاب بهترین روش بیان و سبک در خواندن شعر.
به طور خلاصه، منظور از فصاحت این است که کلمات درست و مطابق مرسوم روشن و استوار باشد و این مقصود عمده با تسلط بر دستور زبان حاصل می‌شود. در واقع فصاحت مربوط به لفظ و بلاغت مربوط به معنی و معنی نیز حاصل لفظ است.
اگر کلمه یا کلام درست و استوار نباشد، یعنی فصیح نباشد، به دلایل متعدد نمی‌تواند بلیغ باشد. کلمات نادرست، گوش‌خراش یا زشت و جملات غلط، چه از نظر املاء و چه از نظر انشاء، نه تنها مؤثر نیستند، بلکه تاثیر منفی دارند. نکته مهم دیگر این است که صرف و نحو یعنی لغات و ترکیب و به هم پیوستن لغات که اگر درست نباشد، کلام از عهده انتقال معنی به صورت صد در صد عاجز خواهد بود، معمولاً برداشت شاعران از فصاحت، لفظ نیکو و از بلاغت، روانی و روشنی گفتار بوده است.
