عمر بن سعد سر مطهر امام حسین علیه السلام را به خولی بن یزید داد تا زودتر به داراالاماره ی کوفه، نزد عبیدالله بن زیاد ببرد. وقتی خولی به کوفه رسید در دارالاماره را بسته دید، لذا سر را به منزل خود برد.
هشام می گوید: پدرم از نوار دختر مالک نقل کرد که خولی سر حسین علیه السلام را آورد و در حیاط زیر ظرف رختشویی گذارد و وارد اطاق شد و در بسترش خوابید. من به او گفتم: چه خبر داری؟ گفت: ثروتی آورده ام که برای همه ی عمر کفایت می کند، این سر حسین است که در حیاط خانه ی توست. گفتم: وای بر تو، مردم طلا و نقره می آورند و تو سر زاده ی دختر رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم را آوردی؟
به خدا دیگر هرگز با تو سر بر بالین نگذارم. من نشستم و نگاه می کردم، به خدا ستونی از نور دیدم که از ظرف رختشویی تا آسمان تلألؤ دارد و پرندگان سفیدی اطراف آن می گردیدند و چون صبح شد سر را نزد ابن زیاد برد. (1)
1) در کربلا چه گذشت؟ ترجمه ی نفس المهموم، ص 486.
