در ادامه سخن، بانوی اسلام در مبارزه روشنگرانه‌اش برای آشکار ساختن حقایق و تحقیر طاغوت خودکامه اموی، صدای خود را به تهدید و هشدار او بلند کرد و فرمود:
«وَ سَیَعْلَمُ مَنْ بَوَّأَکَ وَ مَکَّنَکَ مِنْ رِقَابِ الْمُسْلِمِینَ أَنْ بِئْسَ لِلظَّالِمِینَ بَدَلًا وَ أَیُّکُمْ شَرٌّ مَکاناً وَ أَضَلُّ سَبِیلا»
«مکنک» راه را به منظور به کف گرفتن قدرت ملی و امکانات عمومی و بازی با جان و خون و سرنوشت مردم برای تو هموار و شرایط را برایت مهیا ساخت.
این سخن سنجیده و شجاعانه بانوی اسلام در برابر یزید و اطرافیان او، آن هم در آن مجلس شوم، نه تنها بیان و اعلامی است روشن به غیر قانونی بودن حکومت یزید و زورمدارانه بودن تسلط او بر مردم، بلکه نشانگر ظالمانه و غیر قانونی بودن حکومت کسی است که راه را برای زورمداری و ددمنشی یزید گشود و شرایط را برای چنین استبداد و خشونتی از راه موروثی و انتصابی ساختن حکومت و مدیریت و رهبری جامعه مهیا ساخت و می‌دانیم کسی که به چنین جنایت بزرگی آن هم به نام اسلام دست یازید پدرش معاویه بود و اوست که افزون بر به دوش کشیدن بار گناهان و جنایات سهمگین و کشتن نیکان روزگار خویش، جنایت‌های دهشت‌ناک و بی‌شمار یزید را نیز باید به دوش کشد و در پیشگاه خدا و تاریخ همه را پاسخ دهد و روشن است که عذاب چنین کسی سخت تر است، چرا که جنایت‌های او بیشتر و بار گناه او سنگین‌تر است. به نظر می‌رسد این مفهوم، مورد نظر آن بانوی دانش و کمال است و این را از قرآن برگرفته است که می‌فرماید:
«قُلْ هَلْ أُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِکَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللَّهِ مَنْ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ غَضِبَ عَلَیْهِ وَ جَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَ الْخَنازیرَ وَ عَبَدَ الطَّاغُوتَ أُولئِکَ شَرٌّ مَکاناً وَ أَضَلُّ عَنْ سَواءِ السَّبیل؛ (1)
بگو آیا شما را از کسانى که موقعیّت و پاداششان نزد خدا برتر از این است، با خبر کنم؟ کسانى که خداوند آنها را از رحمت خود دور ساخته و مورد خشم قرار داده) مسخ کرده) و از آنها، میمون‌ها و خوک‌هایى قرار داده و پرستش بت کردهاند، موقعیّت و محل آنها، بدتر است و از راه راست، گمراه‌ترند.»
1) سوره مائده، آیه 60.
