در ریاض الشهاده آمده که حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در شام به عزاداری پرداخت و در بین زنان شامی، سر مبارک برادرش را بر سینه بچسبانید و این چنین سرود:
«أَخِی لاهنئتنی بعدک عَیْشَتِی
وَ لاَ طَابَ لِی حتی الْمَمَاتِ مُقِیلَ
فَإِنْ کنت أَزْمَعْتَ الْمُقِیلُ فَقُلْ لَنَا
أَمَّا لک مِنْ بَعْدَ الْمَغِیبِ قفول
أَخِی أَنْ بکت نَفْسِی اسی فلعلنی
بکیت لِأَمْرٍ عَنْ اساک عَنَانِی
أَخِی مَا الحجالی عَنْ حجالی بجاجب
وَ لاَ عنک إذَا ابکی نهای نَهَانِی
أَخِی أَیْ إحْدَاثُ الطَّوَارِقِ اشتکی
فَقَدْ فض جَمْعَیْ طَارِقٍ الْحَدَثَانِ
أَخِی مِنْ عِمَادِی فِی زَمَانِ تصرفی
وَ مَنْ أَرْتَجِیهِ فِی صُرُوفُ زَمَانِی
أَخِی أَنْ رَمَتْنِی الْحَادِثَاتِ بِرَمْیِهَا
فَقَدْ کنت فِیهَا عُدَّتِی وَ أَمَانِی
أَخِی للرزایا حَسْرَةً مُسْتَمِرَّةً
فواشقوتا مِمَّا یُجَنُّ جِنَانِی
أَخِی قَدْ نُفِیَ عَنِّی الزَّمَانِ سَعَادَتِی
وَ لَمْ یَبْقَ إلَّا شِقْوَتِی وَ هَوَانِی
أَخِی أَنْ یکن فِی الْمَوْتِ مِنْ ذاک رَاحَةٍ
فَرَاحَةَ نَفْسِی أَنْ یکون فنانی» (1)
1) ناسخ التواریخ(طراز المذهب)، سپهر، ج 18، ص 488.
