بهترین وسیله ی نزدیکی به خداوند، عبادت و بندگی خداوند متعال است. هدف آفرینش بندگان نیز فقط بندگی عبادت خالق است:
»ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون«(1)؛ جن و انسان را جز برای عبادت، خلق نکردم«.
عبادت، فقط نماز و روزه نیست، بلکه اصل عبادت این است که در مقابل خالق جهان تسلیم محض باشیم. نماز و روزه از مصادیق بارز این تسلیم است. البته در اینجا هدف ما توضیح عبادت نیست، بلکه بیان اجمالی عبادت و بندگی حضرت زینب (سلام الله علیها) است. عبادت و بندگی حضرت زینب (سلام الله علیها(، همان روش عبادت پیامبر (صلی الله علیه و آله) است. پیامبر اسلام تمام شب به عبادت مشغول می شد، تا این که پاهای مبارکش ورم می کرد و چهره ی نورانیش زرد می شد. آن حضرت به قدری به عبادت خدا مشغول شد که خداوند ایشان را از این کار منع کرد و فرمود:
»طه ما أنزلنا علیک القرآن لتشقی«(2)؛ طه! قرآن را فرو نفرستادیم تا تو به زحمت بیفتی.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) شب ها را به عبادت خدا می گذاشت. در جنگ ها نیز نماز نافله ی علی (علیه السلام) ترک نمی شد. آن حضرت در جنگ صفین، شب هریر نیز نماز نافله را ترک نکرد. حضرت زهرا (سلام الله علیها) نیز شب ها را در نماز و مناجات می گذراند. حضرت زینب (سلام الله علیها)
مانند همه ی اوصاف دیگر، در عبادت و بندگی نیز ثانی زهرا بود. بنابراین، ایشان شب ها را به نماز و تلاوت قرآن می گذراند.(3)
1) ذاریات (51) / 56.
2) طه (20(/ 1-2.
3) جعفر نقدی، حیاة السیدة زینب، ص74.
