زینب در افق های شناخت صحیح، دقیق و فراگیر فضای روحانی قدسی در سایه سار برادران و پدر و مادر و جد خویش زیست و آنان همگی عابدان حقیقی بودند، به همین علت زینب عبادت را در دشوارترین شرایط و تیره ترین حالت ها و سخت ترین درد و رنج ها رها نکرد. آیا مصیبتی شدیدتر، دشوارتر و پرده دردتر از مصیبت کربلا بود که زینب (سلام الله علیها) در آن با اموری مواجه گردید که هر انسان مهم دیگری با هر درجه ی قدرت تحمل و صبر نمی توانست آن را تاب آورد.
با وجود این، حضرت از عبادت و نافله و تلاوت قرآن خویش نگسست، چون شب دهم محرم دشوارترین، خطرناک ترین و سخت ترین شب بود، آنجا که می دانست سرنوشت برادرش امام حسین (علیه السلام) و اهل بیت او و فرزندان و برادرانش و یاران حضرت چه خواهند شد و خستگی و خطرات از هر سمت و سو او را در حلقه ی محاصره ی خود گرفتار کرده بود.
با وجود این، همچنان به نماز در حالت رکوع، سجود و ایستاده می ایستاد و قرآن تلاوت می کرد و صبر و شکیبایی پیشه می ساخت، بلکه هرگز عبادت خویش را رها نساخت؛ حتی در شب یازدهم محرم، آن شبی که مسؤولیت حفظ عیال و کودکان را بر عهده داشت و مأموریت های دیگری بر دوش
او بود- و به امام حسین (علیه السلام) در انجام آن ها تعهد داشت- همچون پاسبانی از امام زین العابدین (علیه السلام) یعنی صیانت از امامت که خداوند از بندگان خویش به خاطر آن تعهد گرفته، نماز و نافله، بلکه حتی عبادت را در مسیر اسارت به کوفه و سپس به شام رها نکرد.
و هنگامی که با پروردگار خویش مناجات می کرد، با واژه هایی راز و نیاز می کرد که گویای ذوب شدن در ذات خداوند و گویای شیوایی و رسایی بیان آن بود که کم نظیر می نمود و به خداوند سبحان خطاب می کرد:
ای پشتیبانی که پشتیبانی نداری، ای گنجینه ای، که گنجینه ای در بر نداری، ای تکیه گاهی که تکیه گاهی نداری ای پناهنده ی ناتوان و ای گنجینه ی مستمندان و ای شنوای امیدواری و ای نجات دهنده ی غرق شدگان و ای رهایی بخش مردگان، ای نیکی کننده و ای احسان کننده و ای نعمت بخش، تو آنی که سیاهی شب و روشنایی روز و پرتو نور خورشید و صدای برگ های درخت و شرشر آب بر تو سجده می گذارند.
حضرت زینب (سلام الله علیها) در عبادت قطعا پایین تر از معصومین بود، ولی مشابه درجه ی اوصیا و فراتر از عارفان و مجتهدان و عابدان و اهل صلاح و دین در عبادت و رابطه با خدا و یکی شدن با او بود.
