»ستارگان درخشان ج2«: موقعی که واقعه ی حره رخ داد، عبدالله جعفر شوهر زینب کبری برای اینکه ناراحتی حضرت زینب تجدید نشود و قدری از غم و اندوه نجات یابد و به علاوه اینکه مرض وبا و طاعون هم در شهر مدینه پیدا شده بود، حضرت زینب را برداشت و به جانب آن مزرعه ای که در شام جنبه ی ییلاقی داشت برد و در آنجا بودند تا زینب کبری مریض شد و از دنیا رفت.
»شهید محراب دستغیب«: این مجلله در آخر عمر بنابر اشهر روایات در مدینه ی منوره قحطی پیش آمد شوهرش
جناب عبدالله بن جعفر مزرعه ای در شام داشت ناچار به اتفاق مجلله حرکت کرد و هم در آنجا از دار دنیا رفت.
»مؤلف«: کتابها، تاریخ وفات حضرت زینب را ضبط نکرده اند، ولی از واقعه ی حره که 28 ذی الحجه 63 اتفاق افتاده دانسته می شود که ورود آنان به شام اواخر محرم یا اوائل صفر 64 بوده و وفات حضرت زینب در این سال یا سال بعد (65 هجری) واقع شده است، کتاب اعلام النساء دخیل وفات زینب بنت الامام امیرالمؤمنین را در پانزدهم رجب سال شصت و پنج هجری نوشته است.
والسلام علیها یوم ولدت و یوم ارتحلت و یوم تبعث حیا
»مرقد العقیله«: مشهد السیدة زینب الکبری بنت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فی قریة راویة بغوطة دمشق الشام. به فاصله ی هفت کیلومتر از شهر شام مشهد با شکوه زینب علی بن ابی طالب علیه السلام قرار دارد، در قریه ای که معروف به «قبرالست» است، همیشه کعبه ی دلهای مؤمنین و دوستداران اهل بیت از اقطار کشورهای اسلامی بوده است. عدالت الهی چنین اقتضا کرد که مزار عقیله زینب کبری در پایتخت و مرکز امویین در شام واقع شود. سنگی قدیمی به خط کوفی بر قبر بوده که خادم حرم زینب آن را به علامه ی کبیر سید محسن امین عاملی و علامه سید محمدصادق بحرالعلوم النجفی نشان داده است و عبارت آن سنگنبشه چنین بوده است. هذا قبر السیدة زینب المکناة بام کلثوم بنت علی بن ابی طالب
این مشهد کریم تقریبا از هزار سال پیش بین علما و مورخین شهرت داشته و از گوشه و کنار بلاد به زیارتش می آمده اند در سال 193 هـ سیده نفیسه بنت حسن الانور بن زید الابلج بن الحسن السبط بن امیرالمؤمنین (ع9 همسر اسحاق مؤتمن فرزند امام صادق (1) به زیارت قبر زینب و قبر عمه اش فاطمه بنت الحسین و قبر فضه کنیز فاطمه در این محل آمده است.
و نزدیک به سال 500 هـ مردی به نام «قرقوبی» از اهل حلب مسجدی در مشهد زینب بنا گذاشت، و در سال 611 ابوبکر هروی مشهد زینب را زیارت کرده که در کتاب خود «الاشارات» ذکر کرده است. ابن جبیر در سال 614 ه مشهد حضرت زینب را زیارت نموده و خانه ها و رقباتی را که بر مشهد زینب وقف شده بوده ذکر کرده است ابن بطوطه متوفای 770 هـ نیز این مشهد را زیارت کرده است. در سال 768 نقیب الاشراف سید حسین موسوی که از بزرگان و برجستگان دمشق بوده و در زمان خود آنچه از باغ و زمین و کتاب داشته در ضمن طوماری که هفت نفر از قاضیان بزرگ دمشق در آن شهادت داده اند همه را وقف بر مشهد مقدس حضرت زینب نموده است، مکرر در این وقفنامه عبارت: «ذلک المشهد ام کلثوم زینب الکبری بنت امیرالمؤمنین علیه السلام» تکرار شده است. این مشهد موضع اطمینان فقهای ما در نجف اشرف بوده است، مانند شیخ محمدحسن کاظمینی، میرزا حسین خلیلی، میرزا حسین نوری و مجدد شیرازی و غیرهم. و سدانت (تولیت) حرم پیوسته با سادات موسوی علوی که نسبشان به ابراهیم مجاب می رسد بوده است که از جمله ی آنان «سید سلیم» است که یکی از اعیان صاحب قدر و نیکو خصال و کریم الطبع و محترم است، پشت در پشت متولی این روضه ی مقدس بوده اند.
همین سید در سال 1302 (قمری هجری) به زیارت عتبات عراق رفت، خدمت آیة الله شیخ محمدحسن کاظمینی رسید، شیخ از وی از قبر حضرت زینب سؤال کرد، سید سلیم گفت:.. در این سال سقف بناء فرو ریخت بودجه ای نبود که آن را از نو بسازم، خبر به والی شام عبدالعزیز خان عثمانی رسید، او از تجار کمک گرفت و شروع به ساختمان نمود، در حین بنائی خاک از روی قبر زینب برداشته شد، تخته سنگ بزرگی از مرمر که طولش به قدر قامتی بود، ظاهر شد که بر آن خطی حک شده بود، با زحمت سنگ را کندند، والی دستور داد خط آن را بخوانند کسی نتوانست تا اینکه پیرمردی را یافتند که او اطلاعی از خط داشت او هم همه را نتوانست بخواند، فقط خواند که
نوشته است: «هذا قبر السیدة زینب بنت علی بن ابی طالب بنت الزهراء توفیت فی هذا المکان و اقبرت فی رجوعها الثانی» «مرقد العقیله: ذکره البراقی فی الثمر المجتنی«.
1) سیده نفیسه سال 193 با شوهر خود از مدینه عازم مصر شد و در سال 208 در مصر وفات یافت و مرقد او زیارتگاه مردم مصر می باشد.
