صبر و رضا به قضای الهی از صفات پسندیده ی انسان های کامل است؛ اینان در سخت ترین شرایط و دشوارترین مراحل زندگی از آنجا که خدا را شاهد و ناظر بر زندگی خود می بینند، مشکلات و شداید را به خوبی تحمل نموده و در برابر ناملایمات، شخصیت خود را از کف نمی دهند.
عرفا گفته اند: «رضا» بزرگترین در از درهای الهی است و خازن بهشت به این جهت «رضوان» نام گرفته؛ چرا که اهل این مقام (رضا) را به درجات رفیع و بالای بهشت می نشانند.
در روایت است وقتی که ابن سعد ملعون قصد داشت خاندان پیامبر را به کلی از روی زمین منقرض کند، اعمال این غرض را به آتش زدن خیمه ها دید- غافل از اینکه زمین از انوار محمدی (صلی الله علیه و آله) خالی نخواهد ماند- در این هنگام حضرت زینب (سلام الله علیها) خدمت امام سجاد (علیه السلام) آمد و عرض کرد: تکلیف ما زن ها چیست؟ حضرت فرمود: «بر شما باد به فرار کردن.«
آیت الله جزایری در تفسیر این سخن حضرت زینب (سلام الله علیها) می فرماید: بر عارفان به حقایق مستور نیست که غرض زینب از این کسب تکلیف این بوده «که ای حجت خدا و ای عالم به اسرار تکوینی الهی! بفرما رضای خدا درباره ی این زن ها چیست؟ اگر رضای خدای تعالی در سوختن ماست، بفرما تا ما با نهایت خرمی حاضر باشیم» و چون از جواب آن حضرت فهمید که رضای خدا به باقی ماندن آن هاست، زن ها و بچه ها را امر به فرار نمود، ولی خود برای رهایی امام با یک عالم وقار و ثبات ماند و از آن حضرت دفاع کرد. چنانچه از حمید بن مسلم نقل شده هر قدر آتش به آن مخدره نزدیک می شد او اعتنایی نمی کرد و به واسطه ی همین ثبات و وقار گوی سبقت را از حضرت ابراهیم (علیه السلام) ربوده است و چون آن مکرمه به این مقام از رضا رسید، خداوند در روز محشر آنقدر از گناهکاران را به واسطه ی آن مظلومه می بخشد تا راضی شود.
و نیز در روایت است روز عاشورا با تمام داغ ها و مصیبت هایی که حضرت زینب (سلام الله علیها) دیده بود، آنچنان نسبت به خداوند اظهار رضایت می کرد که وقتی ابن زیاد ملعون در مجلس عمومی از ایشان پرسید: خدا را نسبت به برادرت چگونه می بینی؟ آن مخدره فرمود: «جز زیبایی نمی بینم«(1)
بانوی ام المصائب آن که در هر ماجرا
گشت راضی بر رضای حق داور زینب است
1) همان، ص 112.
