ابن زیاد ملعون متوجه امام علی بن الحسین علیهاالسلام شد و گفت: این کیست؟ گفتند: او علی، پسر امام حسین علیه السلام است.
ابن زیاد گفت: مگر خدا علی بن الحسین را نکشت؟
امام سجاد علیه السلام فرمود: «قد کان لی اخ یقال له علی بن الحسین قتله الناس«. من برادری داشتم که نام او نیز علی بن الحسین بود و این قوم او را کشتند.
ابن زیاد گفت: بلکه خدا او را کشت.
امام سجاد علیه السلام فرمود: «الله یتوفی الانفس حین موتها و التی لم تمت فی منامها…» خداوند است که جان ها را هنگام مرگ آنها می گیرد و کسانی را که نمرده اند، به هنگام خواب قبض روح می فرماید.
ابن زیاد گفت: آیا تو هنوز جرأت داری که جواب مرا بدهی؟ این را بیرون برده و گردنش را بزنید.
حضرت زینب علیهاالسلام به محض شنیدن این فرمان فرمود: «یابن زیاد، انک لم تبق منا احدا فان کنت عزمت علی قتله فاقتلنی معه» ابن زیاد، تو که دیگر کسی را برای ما باقی نگذاشتی، حال اگر می خواهی او را بکشی، پس مرا نیز همراه او بکش.
امام علی بن الحسین علیهماالسلام به عمه اش فرمود: «اسکتی یا عمة، حتی اکلمه«. عمه جان، آرامش خود را حفظ نما و ساکت باش تا من با او صحبت کنم.
امام سجاد علیه السلام سپس به ابن زیاد نگریست و فرمود: «ابالقتل تهددنی یابن زیاد؟ اما علمت ان القتل لنا عادة؟ و کرامتنا الشهادة؟» ای پسر زیاد، آیا مرا با کشتن تهدید می کنی؟ آیا هنوز نمی دانی که کشته شدن عادت ما و شهادت مایه ی بزرگواری ماست؟ (1)
1) لهوف سید بن طاووس، ص 219؛ در کربلا چه گذشت؟ ترجمه ی نفس المهموم، ص 528.
