دعا به معناى خواندن و حاجت خواستن و استمداد است، امیرالمؤمنین علیه‌السلام در خطبه صد و چهارده نهج البلاغه این گونه دعا می‌کند:
«اللَّهُمَّ إِنَّا نَسْأَلُکَ أَنْ لَا تَرُدَّنَا خَائِبِینَ وَ لَا تَقْلِبَنَا وَاجِمِینَ وَ لَا تُخَاطِبَنَا بِذُنُوبِنَا وَ لَا تُقَایِسَنَا بِأَعْمَالِنَا اللَّهُمَّ انْشُرْ عَلَیْنَا غَیْثَکَ وَ بَرَکَتَکَ وَ رِزْقَکَ وَ رَحْمَتَک؛ (1)
یعنی پروردگارا! از تو درخواست می‌کنیم که ما را نومید بازنگردانی و اندوهگین مفرستی، و ما را به گناهان خودمان گرفتار نسازی و به کردارمان مقایسه نکنی!
پروردگارا! باران و برکت و روزی و رحمت و لطفت را بر ما افزون فرما!»
زینب کبری در خطبه ای که در مجلس یزید لعین ایراد فرمود، این گونه دعا می کند:
«اللَّهُمَّ خُذْ بِحَقِّنَا وَ انْتَقِمْ مِنْ ظَالِمِنَا وَ احْلُلْ غَضَبَکَ عَلَى مَنْ سَفَکَ دِمَاءَنَا وَ نَفَضَ ذِمَارَنَا وَ قَتَلَ حُمَاتَنَا وَ هَتَکَ عَنَّا سُدُولَنَا؛ (2)
خدایا حق ما را باز گیر و از آن کس که به ما ستم کرد، انتقام بگیر و خشم خود را بر کسى که خونهاى ما را ریخت و عهد ما را شکست، و یاران ما را کشت، فرود آر…»
1) بحارالانوار، ج 88، ص 313.
2) احتجاج، طبرسی، ج 2، ص 309.
