پس از آنکه هنده همسر یزید، از ماجرای کربلا با خبر شد، با جماعتی از زنان آل ابی سفیان، کنیزان و دختران خود به خرابه رفت و در کنار زینب سلام‌الله‌علیها به ناله و زاری پرداخت، در این وقت زینب سلام‌الله‌علیها رو به بقیع آورد و به مادرش خطاب کرد و فرمود:
«أَیَا أَمْ قَدْ قُتِلَ الْحُسَیْنُ بکربلا
أَیَا أَمْ رکنی قَدْ هَوِیَ وَ تزلزلا
أَیَا أَمْ قَدْ أُلْقِیَ حبیبک بالعرا
طَرِیحاً ذبیحا بِالدِّمَاءِ مغسلا
أَیَا أَمْ نُوحِی فالکریم عَلِیِّ الْقَنَا
یَلُوحُ کما الْبَدْرِ الْمُنِیرِ إذَا انْجَلِی
وَ نُوحِی عَلَیَّ النَّحْرِ الْخَضِیبِ وَ اسکبی
دُمُوعاً عَلِیِّ الْخَدِّ التَّرِیبِ مُرَمَّلًا
آنگاه رو به سوی کربلا کرده گفت:
أَخِی یَا أَخِی یَا لَیْتَنِی مِتُّ قبلکا
أَخِی کنت لِی حِصْناً حَصِینًا مُؤَمِّلًا
أَخِی یَا قَتِیلَ الْأَشْقِیَاءِ کسرتنی
وَ أَوْرَثْتِنِی حَزَناً طَوِیلًا مُطَوَّلًا
أَخِی کنت أَرْجُو أَنْ اکون لک الْفِدَا
فَقَدْ جِئْتُ فِیمَا کنت فِیهِ اوملا
أَخِی لَیْتَنِی أَصْبَحْتُ عُمْیاً وَ لاَ أُرِیَ
جبینک وَ الْوَجْهِ الْجَمِیلِ مُرَمَّلًا» (1)
1) ناسخ التواریخ(طراز المذهب)، سپهر، ج 18، ص 489.
