اهل بیت امام حسین (علیه السلام) پس از شهادت آن حضرت در شرایط بسیار طاقت فرسا و دشواری قرار گرفتند. آنان از یک سو سوگوار پدر، برادران، فرزندان و عزیزترین خویشان و
بستگان خود بودند و از سوی دیگر در میان دشمنی بی رحم، جنایتکار و درنده خو قرار داشتند و از جهتی از نظر آب و غذا مجبور بودند با حداقل امکانات و جیره ی غذایی روزگار سپری کنند. روشن است که در این شرایط بسیار دشوار و ناگوار، لازم بود شخصی بسیار قوی، نیرومند، شجاع از جان گذشته، فداکار، رئوف، مهربان و دلسوز تکیه گاه و مددکار اهل بیت باشد و سرپرستی و حمایت از زنان و کودکان را به عهده گیرد، آنان را در آن مصائب سخت و جانکاه دلداری و تسلیت دهد، در برابر دشمن جنایتکار خود را بلاگردانشان نماید و از جیره ی ناچیز غذایی خود چشم پوشی نماید تا کودکان از حداقل آب و غذا بهره مند گردند. در غیر این صورت معلوم نبود که اسرا قدرت تحمل این همه مشکلات را داشته باشند. شخصیتی که بتواند در آن شرایط از عهده ی همه این مسئولیت ها برآید، جز عقیله ی بنی هاشم، زینب کبری کسی نبود. کسی که رویارویی با مشکلات و سختی ها را از دوران کودکی و خردسالی از مادری همچون فاطمه ی زهرا (سلام الله علیها) و پدری چون علی مرتضی (علیه السلام) آموخته بود.
