حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در ایام کودکی، با برادرش امام حسین علیه‌السلام چنان انس و محبتی داشت که جز در آغوش آن حضرت آرام نمی‌گرفت. حتی وقتی که شیرخواره و در گهواره بود، هر گاه برادرش حسین علیه‌السلام را نمی‌دید، بی‌قراری می‌نمود. ولی هنگامی که دیده‌اش به حسین علیه‌السلام می‌افتاد، خوشحال و خندان می‌شد. زینب سلام‌الله‌علیها در خردسالی بیش از هر کس با حسین علیه‌السلام بازی می‌کرد و از دیدارش کاملاً شادمان و بشاش می‌شد.
حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها برای آگاهی از این امر نزد رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله رفت و فرمود:
«پدرجان! محبت عجیبی، میان زینب و حسین علیهماالسلام است، به گونه‌ای که زینب سلام‌الله‌علیها بدون حسین علیه‌السلام طاقت نمی‌آورد و اگر ساعتی او را نبیند، بی‌قراری می‌کند.»
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله گریه کرد و برای دخترش فاطمه سلام‌الله‌علیها مصائب و اندوه ها و گرفتاری های زینب سلام‌الله‌علیها را بازگو کرد. (1)
به نوشته بعضی مورخان، شدت محبت زینب به امام حسین علیهماالسلام به گونه‌ای بود که هر روز چند بار به دیدار حسین علیه‌السلام می‌رفت، سپس نماز می‌خواند. (2)
1) ریاحین الشریعه، ذیبح‌الله محلاتی، ج3، ص41؛ ناسخ التواریخ(طراز المذهب)، سپهر، ج18، ص47.
2) ناسخ التواریخ(طراز المذهب)، سپهر، ج18، ص72.
