حضرت زینب در نگرش امام حسین

محبت بین امام حسین (علیه السلام) و حضرت زینب (سلام الله علیها) بی نظیر است؛ به گونه ای که حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) هنگام عقد حضرت زینب به عبدالله بن جعفر طیار، بنا به درخواست حضرت زینب، شرط گذاشت که هر گاه حضرت زینب بخواهد با حسین (علیه السلام) دیدار کند و در سفری او را همراهی نماید، عبدالله مانع او نشود.حضرت زینب (سلام الله علیها) از همان دوران کودکی به امام حسین (علیه السلام) محبت می ورزید. حضرت فاطمه به رسول خدا فرمود: «زینب و حسین علاقه ی فراوانی به هم دارند. آنان جدایی از یکدیگر را هرگز تحمل نمی کنند. اگر زینب یک لحظه حسین را نبیند و بوی خوش او را استشمام نکند، گویا می بینیم، روح از بدنش جدا می شود.» رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آهی کشید و گریه کرد و مصائب آینده ی او را یادآور شد!(1)

عظمت حضرت زینب (سلام الله علیها) نزد امام حسین (علیه السلام) آن وقت روشن شد که ایشان را به نیابت خاصه ی خود برگزید. این مقام وصایت و امامت است. این مطلب از این روایت روشن می شود.

احمد بن ابراهیم می گوید: در سال 262.ق به مدینه رفتم و به خدمت حکیمه خاتون (خواهر گرامی امام علی النقی) رفته، در مورد معارف دینی از او پرسش های کردم. از او پرسیدم: بعد از امام عسکری در مورد مسائل دینی به چه کسی مراجعه کنم؟

گفت: «به فلان بن الحسن رجوع کنید.«

گفتم: «آیا این درایت است یا روایت؟«

گفت: «این مطلب را امام عسکری (علیه السلام) به مادر خود نوشته و به آن امر کرده است.«

گفتم: «آن بچه کجا است؟«

گفت: «الان او غایب است!«

گفتم: «پس مردم به کی رجوع کنند؟«

گفت: «به مادر امام عسکری (علیه السلام) رجوع کنند«

گفتم: «آیا به کسی اقتدا کنم که به زن وصیت کرده است؟«

گفت: «این سیره ی امام حسین (علیه السلام) است که برای حفظ جان علی بن الحسین (علیه السلام(، حضرت زینب را وصی خود قرار داد و پاسخ به مسائل شرعی را به ایشان ارجاع داد. امام عسکری (علیه السلام) نیز برای حفظ جان امام زمان (علیه السلام) مادر خود را وصی قرار داده است.«(2)

در برخی از روایات آمده است: وقتی حضرت زینب (سلام الله علیها) به دیدار امام حسین (علیه السلام) می آمد، ایشان به استقبال خواهر از جای خود بر می خاست و او را در جای خود می نشاند.(3)

روزی امام حسین (علیه السلام) مشغول خواندن قرآن مجید بود، حضرت زینب (سلام الله علیها) وارد اتاق شد. امام حسین (علیه السلام) قرآن را بست و برای استقبال حضرت زینب (سلام الله علیها) بلند شد.(4) برای روشن شدن مقام حضرت زینب (سلام الله علیها) همین بس که امام حسین (علیه السلام) قبل از رفتن به مقتل، همه ی وظایف امامت را به او حواله می کند و او را وصی و قائم مقام خود قرار می دهد.(5) سپس می فرماید: «یا اختاه لا تنسینی فی نافلة اللیل؛ خواهرم! در نافله ی شب برادرت را فراموش نکن!«(6)

1) محمد جواد نجفی، ستارگان درخشان، (تهران: کتاب فروشی اسلامیه، چ پنجم، 1362(، ج 2، ص 135؛ کریمی جهرمی، عقیله بنی هاشم زینب، ص 83.

2) شیخ طوسی، الغیبه، (قم: موسسه معارف اسلامی، 1414.ق) ص 230؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، (قم: موسسه نشر اسلامی، 1405) ص 501؛ مجلسی، بحارالانوار، ج 46، ص 20، شیخ عباس قمی، انوار البهیه، ص 304.

3) شلبی، زینب ابنة الزهرا، ص 117؛ جعفر نقدی، حیاة السیدة زینب، (بیروت: موسسه اعلمی، 1419(، ص 28.

4) همان، ص 27.

5) همان، ص 40.

6) علماء، بحرین، وفیات الائمة (فرج آل عمران قطیفی، وفاة السیدة حضرت زینب الکبری(، ص 441؛ عبدالله حسن، لیلة عاشورا فی الحدیث و الادب، (ناشر مولف 1408(، ص 65.