یادداشت محقق علامه مرحوم سید عبدالرزاق مقرم نجفی را دیدم، نوشته بود:
«نزد اهل شام متواتر است که فقیه بزرگ حنفی و دانشمند معروف زمان، شیخ عبدالغنی نابلسی(متوفای 1143 هـ. ق) بارگاه حضرت عقیله زینب سلام‌الله‌علیها را در راویه زیارت کرد. پرسیدند: نسبت به این بارگاه چه نظری دارید؟ گفت: بوی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را نمی‌شنوم و حرکت کرد و دویست قدم دور نشده بود که از روی مرکب افتاد و پایش شکست، گفت مرا به بارگاه برگردانید و شعری سروده و آن را زمزمه می‌کرد:
» زَیْنَبُ بِنْتُ حَیْدَر
مَعْدِنُ الْعِلْمِ وَ الْهَدْی
عِنْدَهَا بَابِ حِطَّة
فَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّداً؛
زینب دخت حیدر است
کانون دانش و هدایت است
نزد اوست در کاهش و فروتنی
از آن در سجده‌کنان وارد شوید.»
پای شکسته او التیام پیدا کرد و بهبود یافت. در این مورد سید حسن صدوق دمشقی نیز سروده است:
» یَا زَیْنَبُ یَا بِنْتَ نَفْسُ مُحَمَّد
رَیْحَانَتَا خَیْرٌ الْوَرْیِ اخواک
ولدتک فَاطِمَةَ کریمة أَحْمَد
هَیْهَاتَ مَا بَیْنَ الْوَرْیِ شرواک؛
ای زینب ای دختر جان پیامبر
دو ریحانه بهترین آفرینش، برادران تواند
تو را فاطمه عزیز احمد به دنیا آورده است
هیهات در میان آفرینش مانند تو باشد.» (1)
1) پژوهشی پیرامون بارگاه حضرت زینب، محمد حسنین سابقی، ترجمه عیسی سلیم پوراهری، ص 256.
