امام زمان (عج) در زیارت ناحیه ی مقدسه، می فرماید: ای جد بزرگوار! این منظره را چگونه به یاد بیاورم، آنگاه که بانوان حرم اسب تو را سرافکنده و مصیبت زده دیدند و زینش را واژگون یافته و از خیمه ها بیرون آمده و با دیدن آن منظره موها را پریشان نمودند و سیلی به صورت خود می زدند و چهره هایشان آشکار شده و فریادشان بلند بود؛ زیرا عزت خود را از دست رفته می دیدند: با این حال به سوی قتلگاه شتافتند و دیدند شمر روی سینه ات نشسته و خنجرش را بر گلویت نهاده تا سرت را از بدن جدا نماید!. زینب بر فراز تل زینبیه شاهد این ظلم آشکار است و صحنه را با چشم سر و دل مشاهده می کند.از دل سوخته ی خویش فریاد برآورد «یابن محمد المصطفی! جواب خواهرت را بده«. بار دوم فرمود: برادر! جواب مرا بده. بار سوم فرمود: الان تو را به کسی قسم می دهم که حتما جواب مرا بدهی. حسینم تو را به جان مادرمان زهرا جوابم را بده«. امام حسین (علیه السلام) در لحظات مرگ و زندگی سر خویش را بلند نمود و امر فرمود: «از این صحنه، دور شوید«.
امر امام واجب است. زینب بچه ها را به سوی خیمه ها روانه نمود؛ زینب پشت به حسین
(علیه السلام) ننمود؛ بلکه عقب عقب به طرف می رفت و چشم از چهره ی حسین (علیه السلام) بر نمی داشت.(1)
1) عقیله بنی هاشم، صص 30-31.
