حضرت زینب (سلام الله علیها) خطاب به کوفیان می فرماید: این پاسخ خیرخواهی های من نبود که بعد از من درباره ی بستگانم چنین رفتار کنید. من بیم آن را دارم که همانند عذابی که بر اهل ارم نازل گردید، بر شما فرو آید.(1) سپس از آنان روی بگرداند.
امام علی (علیه السلام) نیز در خطبه ی 47 نهج البلاغه از آینده ی کوفه خبر می دهد و می فرماید: «ای کوفه! تو را می نگرم که چونان چرم های بازار عکاظ کشیده می شوی، زیر پای حوادث لگدکوب می گردی و حوادث فراوان تو را در بر می گیرد، من به خوبی می دانم که ستمگری نسبت به تو، قصد بد نمی کند مگر آن که خداوند او را به بلایی گرفتار سازد یا قاتلی بر او مسلط گرداند.(2)
اصل مسلمی که در طول تاریخ وجود داشته این بوده که خداوند ستمگران را در دنیا به بلایی گرفتار می کند و عذاب آخرت هم خوارکننده تر از عذاب دنیایی است، تا آنجا که تاریخ شاهد است تمامی افرادی که صدای هل من ناصر را از امام حسین (علیه السلام) شنیدند و اجابت ننمودند در دنیا و عقبی به عذاب الهی معذب گردیدند.
1) علی نقی فیض الاسلام، شرح حال خاتون دو سرا زینب کبری (سلام الله علیها(، ص 174.
2) نهج البلاغه، خطبه 47، ص 77.
