حسن و حسین علیهماالسلام وارد خانه شدند، دیدند که مادرش رو به قبله دراز کشیده، حسین علیه السلام مادرش را حرکت داد، ناگهان دریافت که مادرش از دنیا رفته است، به برادرش حسن علیه السلام رو کرد و گفت: ای برادرم، خدا در مورد مادرم به تو اجر دهد. (آجرک الله فی الوالدة) حسن علیه السلام خود را روی مادر انداخته گاهی او را می بوسید و گاهی می گفت: ای مادرم! با من سخن بگو، قبل از آنکه روح از بدنم بیرون رود.
امام حسین علیه السلام پیش آمد و پاهای مادرش را می بوسید، و می گفت: مادرم! من پسرت حسین علیه السلام هستم، قبل از آنکه قلبم شکافته شود و بمیرم با من سخن بگو. (1) در این خبر، نامی از حضرت زینب علیهاالسلام برده نشده است، ولی مگر می شود که حسن و حسین علیهماالسلام که از بیرون خانه آمده اند از شهادت مادر باخبر شوند ولی زینب که پرستار کوچک مادر است از شهادت با خبر نشود؟ او نیز خود را به مادر رسانده است و از دیدار مادر توشه می گیرد، چرا
که تا ساعاتی دیگر پیکر مادر را از خانه خارج خواهند کرد.
زینبی که همدم تنهایی مادر بوده است چگونه از پیکر بی جان مادر جدا می شود.
1) رنجها و فریادهای فاطمه علیهاالسلام، ص 249.
