در فراز پایانی سخن، از باور سرای بازپسین و پاداش و کیفر کارها در آنجا از جانب خود و یاران نهضت اصلاح‌طلبانه کربلا و فقدان این باور انسان‌پرور در طرف مقابل خبر می‌دهد و می‌فرماید:
«فَلَئِنِ اتَّخَذْتَنَا مَغْنَماً لِتَجِدَ بِنَا وَشِیکاً مَغْرَماً حِینَ لَا تَجِدُ إِلَّا مَا قَدَّمَتْ یَدَاکَ وَ مَا اللَّهُ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِید»
واژه «مغنما» به معنی غنیمت آمده که جمع آن «مغانم» است، به باور برخی به هر مال و ثروتی که از راه جنگ به دست آید «المغنم» گفته‌اند.
واژه «مغرما» به معنی «المغرم» یا کسی است که اسیر بدهی گردیده و یا به وامی سنگین گرانبار شده است. برخی هم «المغرم» را مصدری گرفته‌اند که به جای اسم نشسته و منظور گرانبار شدن به گناه و نافرمانی خداست.
با این بیان منظور بانوی اسلام این است که:
هان ای یزید! تو بیدادگرانه به اسارت ما فرمان دادی و پاسداران و دژخیمانت در راه کوفه و شام با ما به سان اسیران و غنایم جنگی رفتار کردند، اما آگاه باش که به زودی به خاطر این جنایت‌ها و گناهان به گونه‌ای خود را در تنگنا خواهی یافت که ناگزیر به پرداخت تاوان آن و دفاع از خود در دادگاه عدل خدا باشی، آن هم در شرایطی که جز عملکرد زشت و ظالمانه‌ات چیزی همراه نداری، جنایت‌هایی که روشن‌ترین آنها به اسارت گرفتن خاندان پیامبر می‌باشد و آنجاست که خود را تنها و خوار و ذلیل و بدون حمایت‌گر خواهی یافت، نه بهانه و پوزشی خواهی جست که بدان وسیله جنایت‌هایت را توجیه کنی و نه مال و ثروتی که رشوه دهی و خود را برهانی و آن گاه تو می‌مانی و عملکرد زشت و ظالمانه‌ات.
«فَإِلَى اللَّهِ الْمُشْتَکَى وَ الْمُعَوَّلُ وَ إِلَیْهِ الْمَلْجَأُ وَ الْمُؤَمَّل»
واژه «المعول» اسم مفعول به معنی کسی است که از او یاری می‌جویند، وقتی گفته می‌شود:
«عولت علیه» یعنی از او یاری جستم و کارم را به سوی او بردم.
برخی نیز واژه «العول» را به معنی کسی گرفته‌اند که از او یاری می‌جویند.
واژه «العول» به معنی سپردن کار به کسی و یاری جستن از او آمده است، وقتی گفته می‌شود:
«عول الرجل علیه» یعنی به او اعتماد کرد و کار را به او سپرد و از او یاری جست.
