»مؤلف«: پس از وقوع رزیه ی عظیم و جانگداز عاشورا، پی آمدهای آن که هر یک مصیبتی بزرگ و بزرگتر بود وظیفه ی مهین بانو قرمان کربلا حضرت زینب را سنگین و سنگین تر می کرد زیرا او امیرمؤمنات و نایب برادرش حسین بود و او اکنون خود اسیر و قافله سالار اسیران است.
بنابر متفق روایات عمر بن سعد روز یازدهم اهل بیت را به کوفه حرکت داد تا شب هنگام خود را به کوفه برساند و با توجه به فاصله میان کربلا تا کوفه که حدود ده فرسنگ راه است، شب دوازدهم محرم خاندان پیغمبر را در پشت کوفه فرود آورد، و صبح فردای آن روز آنان را وارد شهر کردند، در امالی شیخ صدوق است که: بعد از بیرون شدن اهل بیت از مجلس ابن زیاد، به امر آن ملعون حضرت سجاد را
در غل و زنجیر با زنان و دختران اسیر به زندان افکند. در لهوف است که ابن زیاد حضرت علی بن الحسین (ع) و اهلش را به خانه ای جنب مسجد انتقال داد. منتخب از اقبال آورده است که عبیدالله واقعه را به یزید نوشت و در فرستادن اهل بیت به شام اذن خواست، بعد از آنکه جواب رسید آنان را به شام روانه کرد و رفتن قاصد و برگشتن او از شام به اقل مدت بیست روز طول می کشد. بنابه نقل منتهی الآمال از تاریخ طبری قاصد برگشت و نامه ی یزید بیاورد که اسیران را به نزد من بفرست و ابن زیاد هم چنین کرد. منتهی الآمال از شیخ جلیل و عالم خبیر حسن بن علی طبری که معاصر علامه و محقق است آورده است که وی در کتاب خود به نام «کامل بهائی» نوشته است: «اهل بیت امام حسین (ع) روز چهارشنبه شانزدهم ربیع الاول به شهر دمشق وارد شدند، و نوشته است در این شصت و شش روز که ایشان در دست کافران بودند، هیچ بشری بر ایشان سلام کردن نتوانست«.
